Η «Γκόλφω» και το «Ζ». Αυτές οι παραστάσεις μου ήρθαν πρώτες στο νου, όταν μου ζήτησε ο αδερφός μου να ξεχωρίσω κάποιες από τις πολλές που παρακολούθησα φέτος. Και στις δύο πήγα μόνη. Το διεγερμένο συναίσθημα στο τέλος. Η σωματοποίηση. Δάκρυα και μουδιασμένα άκρα. Λόγος γραπτός. Μόνο.
Εμβροντησία που δεν υπήρχε ούτε ένας ηθοποιός να είναι λίγο πιο πάνω από το «περίπου». Όλοι κινούνταν σε ακραίες αλήθειες, όλοι συνέβαλαν στην άμεση εισχώρησή μου στον χώρο και τον χρόνο. Στον χωροχρόνο της Γκόλφως. Στον χωροχρόνο του «Ζ». Βγήκα εξουθενωμένη. Μια αναγκαία και αναπόφευκτη εξουθένωση. Το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Ένα εκατομμύριο λέξεις περίμεναν στον προθάλαμο της μνήμης να «βοηθήσουν» στην καταγραφή. Αυτή τη στιγμή ένας κήπος από λουλούδια και φρέσκο χώμα υπάρχει έξω από το παράθυρό μου. Προσπαθώ να θυμηθώ, αν όντως είδα την «Γκόλφω» σε θεατρική σκηνή ή σε κάποιο κακοτράχαλο βουνό σαν αυτό που τώρα υπάρχει μπροστά μου.
ΥΓ Να καθιερωθεί το χειροφίλημα σε τέτοιους ηθοποιούς. Το χειροκρότημα είναι λίγο.
