Ο «Αμφιτρύωνάς» του πέρσι δεν πραγματοποίησε την
προγραμματισμένη εμφάνιση στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας εξαιτίας ενός κοινού που δεν έβρισκε χώρο να υπάρξει απέναντί του. Πού να χωρέσει τόσος κόσμος; Πώς να εγγυηθεί κάποιος «απίθανη σεισμική δόνηση», όταν δέκα στις δέκα φορές το τέλος της σκηνικής δράσης βρίσκει και τον πιο «απόμακρο» θεατή σε αμόκ παραληρήματος. Δε θα γίνει από δω και πέρα κανένα ταξίδι. Ούτε με το άρμα ούτε με το μυαλό. Και τώρα τι θα κάνουμε; Τι θα κάνει η μικρή μου αδερφή που δεν πρόλαβε να τον δει να στήνει κλίμα ανώτερης πνευματικότητας. Τι θα κάνουν όσοι ονειρεύτηκαν να κάτσουν στο επίπονο τραπέζι μιας κουβέντας μαζί του;
Τι θα κάνουν οι επίγειες μέρες που στριμώχνονται από προκατασκευασμένη κατάθλιψη. Σε κάθε προηγμένο άνθρωπο που πεθαίνει, αντιστοιχεί μια ανοιχτή τηλεόραση. Με ό,τι συνεπάγεται το άνοιγμά της. Στερημένη διαύγεια και περιορισμός αναγκών. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.. πιο απλό, πιο δύσμοιρο, πιο ανατριχιαστικό.
Χρύσα Φωτοπούλου
(Πηγή φωτογραφίας: Σπύρος Στάβερης /Lifo)
