Θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα για τον Λευτέρη Βογιατζή
που έφυγε, που μας άφησε, για τον Σπουδαιότερο Δημιουργό, για τον Ιδιοφυή Σκηνοθέτη και για τον Ακριβό Ηθοποιό, για τις Έξοχες παραστάσεις του που μας «σφράγισαν» και μας «πλούτισαν». Και θα μπορούσα να γράφω πολλά και για τον λατρεμένο Λευτέρη, τον τρυφερό, τον καίριο, τον χιουμορίστα, τον γλυκό, τον πικρό κάποτε,τον απαιτητικό, τον σκοτεινό, τον σαγηνευτικό. Γράφω και σβήνω. Μια μόνο έκφραση νομίζω πρέπει να τονιστεί. Ορφανοί πια, αυτό είμαστε. Παραφράζω το «Καθαροί πια» της Σάρας Κέην που ζηλευτά είχε ανεβάσει. Γιατί αυτό είμαστε χωρίς Εκείνον. ΟΡΦΑΝΟΙ ΠΙΑ…
- Ραντεβού αύριο μετά τις 12 στο Κυκλάδων του.
Η Ειρήνη [του] θα’χει ετοιμάσει την τελευταία του πρεμιέρα-με όση δύναμη της απέμεινε. Κι εμείς θα ’μαστε όλοι εκεί-όπως πάντα. Μα Ορφανοί πια...