Για το σώμα ξέρουμε τα πάντα.
Γίνεται το χώμα της πρώτης πλάσης. Το μυαλό πού πάει; Η σκέψη, τα όνειρα, τα σχέδια, η αγάπη και ο έρωτας, ό,τι κουβαλούσε αυτό το ψιλόλιγνο σώμα. Πού; Φεύγουν μαζί με την τελευταία ανάσα; Τόσο απερίσκεπτα;
Πόσο κρατάει η μυρωδιά στα κοστούμια των ρόλων ενώ η απουσία είναι η μόνη πραγματικότητα; Η ζέστη στο χειροποίητο θεατράκι της Κυψέλης; Οι ιδιόχειρες σημειώσεις στα χιλιόμετρα των χαρτιών; Κοιτώ σποτάκια διαφημιστικά από τον Αμφιτρύωνα. «Σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή». Πέφτω πάνω σε περσινά προγράμματα φεστιβάλ και βλέπω το όνομά του. Ξαναδιαβάζω την πρόσφατη καταχώρηση για τον νέο κύκλο του «Θερμοκηπίου». Μια ροή που αναχαιτίστηκε από μια αρρώστια που την ονομάζουν «επάρατη». Σιωπή. Σιωπή. Μόνο η σιωπή μπορεί να αποδώσει το μέγεθος του πόνου. Όταν η ουσία στραγγαλίζεται από ογκώδη περιγραφικά επίθετα, αχρείαστα και δυσλειτουργικά χάνονται όλα. Αποσιωπητικά, δύο-τρία ουσιαστικά στη σειρά και τίποτε άλλο. Τι να πεις γι’ αυτόν που τα είπε όλα με κάθε εκφραστικό μέσο. Μόνο να απορείς αξίζει. Ποια μαύρη τρύπα ρούφηξε ένα τέτοιο μυαλό. Δε θα πάρεις απάντηση, αλλά μην σταματήσεις ν’ αναρωτιέσαι.
Τα νεκροταφεία είναι μουγκά. Πώς να συνηθίσεις;
Χρύσα Φωτοπούλου
