ΤO 1979 κάποιοι Γάλλοι δημοσιογράφοι ρωτούν τον Μάνο Χατζιδάκι: «Ποιοι θα κυβερνήσουν μελλοντικά στην ενωμένη Ευρώπη;».
«Ελπίζω για τους επερχόμενους, μια δημογεροντία του πνεύματος κι όχι η αγία αποστολική οικογένεια του πρίγκιπος Φρανκενστάιν», απαντά.
Ο Φρανκενστάιν ήρθε, όμως, κι εμείς τον συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε τον φασισμό στην καθημερινότητά μας. Οι φασίστες συνεχώς προκαλούν, με το πρόσχημα αντίδρασης σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν τα συμφέροντά τους. Φροντίζουν να κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν, για να εδραιώνεται η πρόκληση. Με τη σιωπή των πολλών. Όμως δεν κινδυνεύουμε από αυτούς που δε μας μοιάζουν - πίστευε ο παλιός ΕΠΟΝίτης, που οι Χίτες το ’44 του είχαν σπάσει τα δόντια στο Παγκράτι. Kινδυνεύουμε από αυτούς που μας «περιφρουρούν», καταδιώκοντας αυτούς που δεν μας μοιάζουν.
Άρα, η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του Κτήνους που περιέχουμε;
«Είναι η Παιδεία», έλεγε ο Μάνος. «Η αληθινή, όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση, η πληροφορία χωρίς κρίση, χωρίς ανήσυχη, αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Η Παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια, αλλά πολλαπλασιάζει ερωτήματα και ανασφάλεια».
Ναι, αλλά αυτή η Παιδεία, δεν ευνοείται από τις κυβερνήσεις, γιατί δεν συμφέρει. Και δεν συμφέρει γιατί δημιουργεί σκεπτόμενους, ελεύθερους κι ανυπότακτους πολίτες.
Άχρηστους για το ευτελές παιχνίδι της πολιτικής.
Και επικίνδυνους για το Κτήνος.
