Παλιά είχα μια ψύχωση να τρέχω να τα δω όλα.
Βράδια ατέλειωτα σε πλατείες θεάτρων. Να προλάβω να δω κι αυτό κι αυτό κι αυτό. Τότε -τον παλιό εκείνο τον καιρό στα τέλη του ’80- ένιωθα και τύψεις όταν δεν κατάφερνα να δω σχεδόν όλες τις παραστάσεις. Τώρα που έγιναν 600-ναι, ναι, 600 ήταν οι χειμερινές παραστάσεις διάβασα- και να ήθελα-που δεν θέλω πια, γιατί είδα την ζωή να περνά…απ’έξω και προσέχω για να… έχω!- δεν θα προλάβαινα. Πόσες είδα; Δεν τις μέτρησα-τις πέρασα τις παιδικές ασθένειες. Ποιες κράτησα; Ποιες με «έκλεψαν»; Λάτρεψα την «Ιωάννα των σφαγείων» του Μαστοράκη
-ήταν ιδιοφυές το ανέβασμα του τόσο επίκαιρου έργου του Μπρεχτ- και ένιωσα συγκλονισμένος από την «Γκόλφω» του Καραθάνου-με τη Λυδία Φωτοπούλου σε ρεσιτάλ ερμηνείας-. Τι άλλο κρατώ από την σαιζόν που μας άφησε; Σίγουρα τον ζηλευτό «Mistero Buffo» του Μοσχόπουλου –θεοί στη δουλειά οι Μάσχα, Ξάφης,Χρυσοστόμου –την εξαιρετική την «Αγκαλιά την μεγάλη» του Κραουνάκη,την έξοχη Λαβίνια της Πρωτόπαππα στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»μα και την συνταρακτική ερμηνεία της Καραμπέτη στο γερό «Κίεβο». Η Μάρθα της Παπακωνσταντίνου στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» έσταζε αίμα στιγμές-στιγμές. Η Γουλιώτη ήταν υπέροχη στην Σεν Τε μα και ζηλευτός Σουι Τα στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», Κονιόρδου-Ναυπλιώτου «κέντησαν» στον «Οδυσσέα». Τζήμου-Μιχαήλ και Κοκκίδου «τα έσπασαν» στα «Κόκκινα Φανάρια».
Ο Αντώνης Λουδάρος πέτυχε double score σε «Σικάγο» και «Θα σε πάρω να φύγουμε»- πρώτο γυναικείο, πρώτο ανδρικό δεν ξέρω, αλλά σίγουρα του αξίζει για την δεύτερη παραγωγή!-. Κόκλας έτοιμος για όλα και για άλλη μια φορά έπαιξε την κωμωδία στα δάκτυλά του. Ο Κρέοντας του Μπέζου ήταν φτιαγμένος με μαεστρία στην έτσι κι αλλιώς δυνατή «Αντιγόνη» του.
Σε οίστρο υποκριτικό ο Φιλιππίδης στον «Υπηρέτη για δύο αφεντικά». Κρατάω καιΤρύπη ως Βέμπο στο «Θα σε πάρω να φύγουμε». Μην γκρινιάζετε ότι δεν έχουμε καλό θέατρο. Παραστασάρες είχε η σαιζόν και εξαιρετικές δουλειές σκηνοθετών- ηθοποιών. Πάμε για καλοκαιρινή σαιζόν τώρα!
