Ένα κράτος σε κρίση συντρίβει τα αρχέτυπα.
Όλα αλλιώς για να μη μεγαλώσει το τραύμα. Ο κανονικός πολιτισμός θα πάρει τη μορφή του άστεγου τροφοσυλλέκτη με τα ράκη και τις ταμπέλες της φανερής ανάγκης. Ο κανονικός εργαζόμενος θα γίνει ο βολικός δέκτης κάθε μορφής βίας, η κανονική ζωή ένα τρύπιο πτώμα. Και είναι φριχτό γιατί δεν ξέρεις πού να ακουμπήσεις, δεν ξέρεις πού να βρεις αυτούς που συμφωνούν μαζί σου, να τους πάρεις από το χέρι και μαζί να δώσετε ξανά ζωή στο τρύπιο πτώμα. Πόσο θα κρατήσει ο οδυρμός; Πόσο θα κρατήσει η απορία: «Γιατί δε μοιάζει με εμάς κανένας από αυτούς που αποφασίζουν τη διακοπή των χτύπων;». Ένας πολιτισμός υποστηριζόμενος από όλους μπορεί να πετύχει να κοιτάξουν ταυτόχρονα χιλιάδες ζευγάρια μάτια τον ήλιο, την ανηφόρα, τον στόχο, το μικρό μέγεθος του «τύραννου». Αλλά είναι τέτοια η φύση των ανθρώπων που παράγουν πολιτισμό που και σε συνθήκες σεληνιακού τοπίου κρατούν στο χέρι τους ένα φρέσκο ματσάκι από ολοζώντανα κυκλάμινα. Όταν η ελευθερία παζαρεύεται, οι «ανελεύθεροι» κάνουν θαύματα. Μόνο με το κόκκινο το αίματός τους. Μόνο. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν ούτε από αίμα, ούτε από κόκκινο.
Χρύσα Φωτοπούλου
