Σε 160 λέξεις τι μπορείς να πεις ; Σήμερα που 140 χαρακτήρες για ορισμένα πράγματα ίσως και να είναι αρκετοί . Είναι αρκετοί ; Πάντοτε τις απαντήσεις τις φοβόμουν περισσότερο από τις ερωτήσεις. Νιώθω πολλές τις φορές που το τελεσίδικο μιας απάντησης είναι συχνά κάτι το εντελώς διαφορετικό από λύτρωση σε κάποιο πρόβλημα . Και είναι μια εποχή που στενεύουν και τεντώνουν τον άνθρωπο για να χωρέσει στην στολή του αντί να γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος . Πολιτισμός και Παιδεία , ακατάλυτα συνδεδεμένοι , καταζητούνται. Επικηρυγμένοι από την επίσημη πολιτεία. Άραγε οι παροιμίες θα μπορούσανε να νοηθούν σαν “τιτιβίσματα” από το παρελθόν ; Είναι λοιπόν φασούλι το φασούλι που γεμίζει το σακούλι . Έτσι και αλλιώς ανέκαθεν ήταν . Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό . Το ζήτημα είναι με τι σκοπό ; και προς ποια κατεύθυνση ;
