Θυμάμαι αρκετά βράδια του χειμώνα που πέρασε
να βλέπω στο διαδίκτυο παραστάσεις περασμένων χρόνων σε ανοιχτούς χώρους. Πάγωνα την εικόνα. Παρατηρούσα τα πρόσωπα και τη φωνή τους στην απόλυτη αντιστοιχία με τον αέρα, το χώμα, τα δέντρα στο βάθος, τη νύχτα, το φεγγάρι. Είμαστε γεννημένοι καλοκαίρι ή για το καλοκαίρι. Το σώμα ξαναθυμάται, η απόλυτη τάξη των νοημάτων κατανοείται ενώ είμαστε δίπλα δίπλα και ακούμε τον πάνσοφο λόγο να κάνει κύκλους. Σαν να πρέπει να γίνεται η αποθήκευση της ενέργειας καλοκαίρι. Όλα γίνονται καλοκαίρι. Τα πιο σημαντικά. Τα πιο επαναστατικά. Τα πιο απρόσμενα. Θέλω να εξαντλήσω τον Ευριπίδη αυτό το καλοκαίρι. Να ξαναδώ τις σημειώσεις στο περιθώριο των σελίδων. Να βρεθώ σε πρόβες, αόρατη και ήσυχη όπως πάντα. Όπως παλιά που παρακολουθούσα επαναλαμβανόμενο Κακλέα στο θεατράκι, στην Καλαμάτα. Τελευταία θέση. Πάνω πάνω. Πεύκα. Τζιτζίκια. Γι’ αυτό σου λέω. Το καλοκαίρι είναι σύμμαχος. Ειδικά αυτό. Ένστικτο.
Χρύσα Φωτοπούλου
