Προσπαθώ να γράψω ένα ανοιξιάτικο τραγούδι. Χωρίς συμβολισμούς, δίχως επίπεδα. Δεν θα λέει άλλα και θα εννοεί άλλα. Ο ήλιος θα είναι ο ήλιος, η θάλασσα η θάλασσσα, τα κορίτσια τα κορίτσια και η Ανάσταση η Ανάσταση. Κάτι αειθαλές, αμέτοχο στην δραματική μας συγκυρία, πιο αφελές από ένα παιδί που παίζει στον κήπο φορώντας το πρώτο κοντομάνικο της χρονιάς, πιο διαχρονικό από τους μεμονωμένους θανάτους της κρίσης. Μία ασπόνδυλη ποιητικούρα, για το ασήκωτο βάρος μιας πευκοβελόνας και το σκοτεινό βάθος μιας σταγόνας θάλασσας. Ένα τραγούδι που να προκαλέσει τους άλλους να μου πουν “μα καλά, πού ζεις εσύ;”
Χωμένος μέσα σε λογαριασμούς και βαριές ειδήσεις για γνωστούς και φίλους, ξέπνοος από αναλύσεις, προτάσεις, αγριάδες και θυμούς, να πετάξω λευκή πετσέτα για μία ώρα, να συμφιλιωθώ με ότι υπήρχε πριν και θα υπάρχει και μετά από εμάς και τις κρίσεις μας.
Προσπαθώ να γράψω ένα τραγούδι που θα με εκθέσει απέναντι στην εποχή μου και θα με δικαιώσει μπροστά στην βουλημία μου για καλό καιρό. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα μου ξεφύγει κάποιος υπαινιγμός. Και θα το πνίξω στην κούνια του…
REAL NEWS
