Περνώ από ένα υπόγειο και ξαφνικά με βλέπω μέσα.
Αύριο θα πω στους γονείς μου μια φανταστική ιστορία.
Ότι περνούσα από ένα υπόγειο, και μέσα είδα [εκεί κάτω] κάτι πολύ παράξενο, είδα κάτι τρομερό κάτι μοναδικό.
Και ενώ θα τους λέω , θα χαίρομαι που θα τους κοιτάζω να με κοιτάζουν προσηλωμένοι να κρέμονται απ τα χείλη μου για εκείνο το λεπτό θα είμαι παντοδύναμη, θα είμαι το αποκλειστικό επίκεντρο της προσοχής τους.
Μια άλλη μέρα, μπροστά στον καθρέφτη, θα κοιτάζω το είδωλό μου υπνωτικά, ακίνητη, στα μάτια.
Θα είναι το αποκλειστικό επίκεντρο της προσοχής μου μέχρι ν’ ακουστεί κάποιος θόρυβος έξω απ’ την κλειστή πόρτα του δωματίου μου.
Τότε απότομα η σχέση θα χαθεί και θα είμαι πάλι ένα κορίτσι χωρίς βλέμμα .
Εννοώ που να κοιτάζει από μέσα προς τα έξω.
Το δωμάτιο μου έχει ένα έπιπλο με πολλά συρτάρια.
Είναι το αρχείο μου.
Εκεί μέσα βρίσκονται τα μάτια μου.
Και πολλά άλλα.
Υπάρχει κι ένα ζευγάρι φτερά σιδερωμένα και διπλωμένα καλά. Δεν τα έχω χρησιμοποιήσει ακόμα. Ίσως κάποια μέρα.
Προχθές βρήκα στην παραλία ένα σκουλαρίκι.
Θαμμένο στην άμμο.
Ήταν χρυσό κι είχε το σχήμα κοχυλιού. βρίσκεται κι αυτό στο συρτάρι β 4, μαζι με μια γόπα άσσο άφιλτρο που έκλεψα απ το τασάκι του σαλονιού.
Όταν ανοίγω το συρτάρι και τα κοιτάζω δίπλα δίπλα, μου’ ρχεται μια τρελή επιθυμία να μεγαλώσω.
Μου’ ρχονται λέξεις, τραγούδια.
Μυτερές λέξεις, και λέξεις απαλές, στρογγυλές.
Αγκώνας, φτέρνα, λάδι, ξυράφι.
Το τηλέφωνο μας βρίσκεται στο χολ.
Από κει περνάνε όλες οι λέξεις και βγαίνουν έξω.
Μ’ αρέσει το χολ.
Δεν είναι κανενός.
Ίσως μπορέσει να γίνει δικό μου, που δεν έχω τίποτε ν’ απλώσω ,ν αραδιάσω, να στολίσω, να μαγειρέψω, να καλέσω, να κυριέψω, να επιβάλλω, ν ‘αράξω ν’ αλλάξω.
Eκεί θα ζήσω μια για πάντα με τον Μένη Φυγανολη
Τον ουράνιο ντισκ τζόκευ, τον μεγάλο μου έρωτα .
Θα μου βάζει τρελά κομμάτια, ανάκατα ,και πότε θα χορεύω και πότε θα κλαίω.
Ανάλογα.
Θα με κοιτάζει λίγο, όσο που ν’ αλλάξει δίσκο.
Σοβαρά και χωρίς πολλά .
Δε θα χρειάζεται ούτε να μου το πει ούτε να μου το δείξει.
Η μουσική θα τα κάνει όλα. Εννοώ τα περί αγάπης.
