Ο φίλος μου ο Jon
είναι δημοσιογράφος στον Guardian. Επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη συχνά, προσπαθώντας να καταγράψει αυτό που αποκαλεί «ιστορίες πίσω από την κρίση». Σε κάθε επίσκεψή του, αφού ακούσει υπομονετικά τα προβλήματα και τα παράπονά μας, έκπληκτος από τη σοβαρότητα της κατάστασης μάς ζητά να του διηγηθούμε ιστορίες που μιλάνε για αισιοδοξία, αλληλεγγύη, για το καινούργιο.
Αυτή τη φορά ήρθε στην πόλη αναζητώντας την περιλάλητη «χαμένη γενιά» της Ευρώπης, τους νέους πτυχιούχους κάτω των 25 ετών. Εγώ, και οι υπόλοιποι από τους οποίους ζήτησε να του συστήσουν επαφές, δυσκολευτήκαμε πολύ. Δεν είναι χαμένη αυτή η γενιά, προσπάθησα να του εξηγήσω, είναι εξαφανισμένη. Είτε γιατί πολλοί από αυτούς έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τη χώρα, μια εξακολουθητική κατάσταση, είτε γιατί δυσκολεύονται να βρουν τη θέση και τη φωνή τους σε μια σύγχρονη δημόσια σφαίρα που μοιάζει να έχει ταυτίσει τη δημιουργικότητα με την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία με την κερδοφορία. Και η θετική πλευρά; με ρώτησε. «Κάποιοι προσπαθούν να τους βοηθήσουν να βρουν τη φωνή τους.»
Την ιστορία αυτή προσπαθώ καιρό τώρα να την αφουγκραστώ και να τη διηγηθώ κι εδώ. Με αφορμή τη διοργάνωση της «Ανοιχτής Σκηνής» από το Δήμο Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάρτη, μιλούσα για τη ροή δημιουργικής ενέργειας που κινείται υπόγεια στην πόλη τα τελευταία χρόνια μέσα στη γενικότερη κατήφεια και αστασία. Ένας συνεχής βόμβος, όπως πριν από σεισμό. Κάποιες φορές, έστω αμήχανα ή παράφωνα, βρίσκει διέξοδο προς την επιφάνεια. Άλλες, αναβλύζει και σπαταλιέται ανεξέλεγκτα. Μια νέα πολυφωνική καλλιτεχνική κοινότητα μετοικεί στις παρυφές του αστικού κέντρου και δοκιμάζει τα ντεσιμπέλ των ηχείων της. Όχι πάντα αυτάρκεις, όχι πάντα σίγουροι για τον εαυτό τους, οι νέοι καλλιτέχνες έχουν την ίδια στιγμή να αντιμετωπίσουν και τη δυσκολία του να πρέπει να αποδείξουν πως αυτό που κάνουν είναι επάγγελμα, και όχι ευχάριστη περιστασιακή απασχόληση.
Μια σειρά από πρωτοβουλίες ιδιωτικών και δημόσιων φορέων σε διάφορα καλλιτεχνικά πεδία στήνουν το τελευταίο διάστημα άτυπες «Ημέρες Καριέρας» για τους νέους καλλιτέχνες της πόλης, επιχειρώντας να τους φέρουν σε επαφή με το κοινό και την αγορά, αλλά και αντιμέτωπους με τις απαιτήσεις της τέχνης τους.
Θέατρο
Στη θεατρική σκηνή συναντάμε τη μεγαλύτερη δραστηριότητα σε επίπεδο ενίσχυσης και προώθησης των νέων καλλιτεχνών. Πέρα από τις δημοτικές προσπάθειες (π.χ. Ανοιχτή Σκηνή, Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου), μια σειρά από ομάδες της πόλης διαθέτουν τους χώρους τους και διοργανώνουν μικρά φεστιβάλ για την ανάδειξη των νέων συναδέλφων τους. Η πιο πρόσφατη απόπειρα, που ολοκληρώθηκε την περασμένη μόλις Κυριακή, το «Βήμα στους Νέους» από την ομάδα Σχήμα εκτός Άξονα, δίνει εδώ και τρία χρόνια τη δυνατότητα σε νέες θεατρικές ομάδες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Με αφορμή την ανάγκη για πλουραλισμό σε καλλιτεχνικές φωνές αλλά και με στόχο να βοηθήσουν τους νέους να τολμήσουν να μπουν στη διαδικασία δημιουργίας και έκθεσης στο κοινό, τα μέλη της ομάδας είδαν με χαρά μέσα σε αυτό το διάστημα πολλές από τις ομάδες που φιλοξένησαν να συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους.
ΠΗΓΗ: elculture.gr
