Με αφορμή το σημείωμα
της Όλιας Λαζαρίδου, το σημείωμα που έλεγε ότι αύριο στη γενική δοκιμή της "Γυναίκας" θα υπάρχουν 25 θέσεις που θα μπορούν να καταληφθούν δωρεάν από ενδιαφερόμενους έκανα τις εξής σκέψεις.
Πόσο εξειδικευμένη θα ήταν η εκάστοτε αποτύπωση μιας παράστασης στο μυαλό του θεατή, αν είχε τη δυνατότητα να παρακολουθεί πρόβες, όχι τελειοποιημένες πρόβες, ακόμη και πρόβες του πρώτου στησίματος. Θα ήταν όλα διαφορετικά γιατί ένα μέρος του προσωπικού αγώνα και της συλλογικής αγωνίας θα το γευόταν και ο θεατής.
Τις απολαμβάνω τις πρόβες. Και έχω δει αρκετές από πολύ μικρή. Ακόμη και εκεί που δεν επιτρεπόταν, εγώ έκανα συνένοχο τον φροντιστή και έμπαινα κρυφά. ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Γιάννης Κακλέας. Όλοι με ήξεραν, εκτός από τον Κακλέα. Όλο και κάποιος θα βρισκόταν να καλύψει ένα 14χρονο.
Μου άρεσε το κούρδισμα, το λάθος, η αναίρεση, η επανάληψη, η έξαρση του σκηνοθέτη, η πειθαρχία και η μαθητική συστολή του ηθοποιού. Σε κάποιες φάσεις τρόμαζα. Πάντα με τρομάζουν οι φωνές διαρκείας. "Σιγά μην καθόμουν, αν ήμουν στη θέση των ηθοποιών" έλεγα. "Μα πώς μπορούν και τα καταπίνουν όλα;" . Αλλά έτσι είναι τα πράγματα, το ξέρετε και εσείς. Όσο πιο μικρός, τόσο πιο κοφτεροί οι κυνόδοντες.
Οι πρόβες, για να συνοψίσω, είναι σαν όλα τα ταξίδια. Είτε είσαι μέσα είτε είσαι έξω τα απολαμβάνεις εξίσου.
Χρύσα Φωτοπούλου
