Η φυσική γη του καθένα είναι
τα όρια που μπορεί να περιφέρεται με μεγατόνους φώτων και αέρα.
Η Κ. Καραμπέτη είναι προορισμένη για εκεί. Όπου "εκεί" ισούται με την σκηνή. Σκηνή κάθε είδους.
Στη σκηνή γίνεται και ξεγίνεται, στη σκηνή έχει την ηλικία των ρόλων της, στη σκηνή "ξεβράζει" μια φωνή που ξεριζώνει από τη θέση του και τον λιγότερο υποψιασμένο.
Είναι η πρώτη επαγγελματίας ηθοποιός που είδα στην σκηνή. Σε μια πολύ πολύ παλιά παραγωγή με συμπρωταγωνιστή της τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Αρχές '90.
Μια τεράστια γυναίκα που δε φοβάται τίποτα. Με ένα εκπαιδευμένο κορμί που σ' εκείνη την πρώτη παράσταση έστεκε για πολλή ώρα γυμνό με αλήθεια που αρπάζει όλα τα όπλα και σε αφήνει χωρίς φωνή.
Δε θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Και αν έκανε το κενό της στο θέατρο θα σκόρπιζε ατυχία.
Αγαπιέται γιατί αγαπάει, ξεχωρίζει γιατί είναι συνεπής στο πρώτο κίνητρο, είναι όμορφη γιατί δεν έσκυψε το κεφάλι στη ροή και τη μειωμένη επαναστατικότητα του παρόντος.
Στον Αγαμέμνονα "κλείδωσε" την Κλυταιμνήστρα της στο πιο ψηλό σημείο του καιρού και δε σου άφηνε περιθώρια να σκεφτείς εναλλακτικά πρόσωπα. Είναι η ιδανική. Είναι ένας δωρικός ρυθμός που η φιλοσοφία του συνεπάγεται απολυτότητες.
Αχ, Καρυοφυλλιά κάθε φορά που θα σε βλέπω θα έρχεται στο νου μου η σκέψη που έκανα τότε, αρχές '90, τέλος πρώτης Δημοτικού. "Θα γίνω ηθοποιός γιατί το φως έχει πολλά χρώματα".
Και προχθές στον "Αγαμέμνονα" τα ίδια. Έλειπε το "θα", έχασκε μόνο ένα "Πώς θα ήταν, αν; "
Χρύσα Φωτοπούλου
