Θεσσαλονίκη πολύχρωμη, καλοκαιρινή, υγρή. Έχω ραντεβού με τον Αριστοφάνη, στα υπόγεια του Βασιλικού Θεάτρου. Κατεβαίνοντας, ακούω χαρές και πανηγύρια, παραμερίζω τις κουρτίνες και να σου ο Τρυγαίος ο αμπελουργός. Αυτός που ανεβαίνει στον ουρανό μαζί με τον Ερμή καλώντας τους Έλληνες να ελευθερώσουν την Ειρήνη, που ο Πόλεμος έχει φυλακίσει σε μια σπηλιά και ετοιμάζεται να βάλει μέσα σ' ένα πελώριο γουδί τις ελληνικές πόλεις και να τις “κοπανίσει”.
Παίζουν φίλοι μου, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Μουρατίδης, ο σπουδαίος Κωνσταντίνου. Άνθρωποι που ξέρουν καλά, ότι (όπως έλεγε ο Καμπανέλλης) το θέατρο είναι ένα «μεγαλοφυές ψεύδος» που μας ανεβάζει ψηλά, να συναντήσουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Ο Χατζάκης σκηνοθετεί ξυπόλυτος, μούσκεμα στον ιδρώτα,τρέχοντας πάνω κάτω, δείχνοντας, παίζοντας, χορεύοντας, ψάχνοντας το τέλειο. Κι όταν όλοι μαζί, μετά από ξεκαρδιστικούς πειραματισμούς, καταλήγουν στην κίνηση ή στα λόγια, σκάμε στα γέλια . Φωτεινή, Έρση, Μελίνα και Λένα, γελάνε δυνατά δίπλα μου, αλλά εγώ, το γλεντάω περισσότερο. Πρόβα ουσιαστική, αλλά και γιορτή!
Όπως ακριβώς θα ‘θελε ο Αριστοφάνης, να ψάχνουν και να ''ερμηνεύουν'' οι επόμενοι, το έργο του.
Δόξα όμως και στον Θέσπι, που στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. διέκοψε τον διθύραμβο του χορού και αποκρίθηκε σε πεζό λόγο, ''εφευρίσκοντας'' έτσι τους ηθοποιούς!
ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι αποκλειστικές και τις τράβηξα για τους αναγνώστες του onlytheater.gr με τη μηχανή -και την κάλυψη- της Φωτεινής Μπαξεβάνη...
