Είδα τη φωτογραφία με τους κοιμισμένους
θεατές στις πρώτες θέσεις και τρελάθηκα. Κάποιοι άνθρωποι δεν έφυγαν, δεν πήγαν στο σπίτι τους, παρέμειναν εκεί, στην εξέλιξη, παραδομένοι στον ύπνο. Να κοιμάσαι και πολύ κοντά σου να γίνεται κάτι, κάτι που δε θυμίζει μισοσβησμένη τηλεόραση, ή ημίφως. Αλλά κάτι ζωντανό και ολόκληρο. Αχρονία και υπερρεαλισμός, υπαρξιακή αναζήτηση, υποβολή σε κάτι μεταθεατρικό. Συνέβη κάτι και συνέβη με αυτόν τον τρόπο.
Και μπερδεύτηκαν άνθρωποι και μπήκαν και βγήκαν, κοιμήθηκαν, ξανάρθαν, συζήτησαν, έφαγαν, έστειλαν μήνυμα " Αριστούργημα ο Μπέκετ του Κακλέα". Και λες γι' αυτούς τους ανθρώπους που επιλέγουν συνυπηρετήσουν έναν στόχο και μια ζωή έξω από την υπαγορευμένη στενότητα αξίζει να ζω.
Η ακρότητα της συγκεκριμένης παράστασης κρύβει την αναγκαιότητα της διευρυμένης δημιουργίας.
«Εάν ήταν 12ωρη η διάρκεια θα βρισκόταν μέσα σε ένα θεμιτό πλαίσιο άμυνας. Με το 24ωρο αγγίζουμε πια την υπερβολή. Δεν μπορείς να αντισταθείς. Σκεφτείτε, είναι μία παράσταση που είναι αδύνατον έστω και ένας να την δει ολόκληρη. Ούτε ένας. Κι αυτό είναι τελικά ωραίο. Να μην έχεις αίσθηση».
Χρύσα Φωτοπούλου
