Δεν ξέρω. Αν λάβω υπόψη
μου τις αλκοολούχες νύχτες, την απομόνωση και την καταθλιπτική κατρακύλα σίγουρα παίρνω την αυτοκτονία σαν την απόλυτα λογική λύση σε μια διαρκώς διογκωμένη τραγωδία. Η τομή που αναζητείται προκειμένου να γειωθεί ο συγγραφέας στην προσπάθειά του να διαχειριστεί τη λεπτομέρεια είναι το πιο δύσκολο πράγμα.
Όση λύτρωση και να εμπεριέχεται στη διαδικασία της αποδέσμευσης από τις σκέψεις άλλη τόση μοναξιά και πληγή ακολουθεί την πρώτη αισιοδοξία του συγγραφέα.
Δεν αυτοκτονούν όλοι. Δεν κομματιάζονται όλοι οι ευαίσθητοι. Δεν γεμίζουν τις φλέβες τους με οινόπνευμα και ουσίες της αποδιοργάνωσης όλοι. Μόνο αυτοί που βλέπουν να τρέμει στο κενό το νόημα που δώσανε στη ζωή.
Και μέσα στο κόκκινο της καταστροφής υπάρχει ένα ελεγχόμενο φως που το νικάει το σκοτάδι.
Το φως για τον κόσμο, το σκοτάδι γι' αυτούς.
Μαύρο, πηχτό σκοτάδι.
Δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω; Ένα πρόσωπο με σημάδι παντού. Ζει με τον ίδιο τρόπο, πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο, αποθεώνεται και περνά στην αιωνιότητα έγκλειστο σε διαφανή μύθο.
«Θα συνεχίσω να πίνω για πολύ μετά που εσείς θα φύγετε. Πίνω πια μόνο δύο κάθε βράδυ και πρέπει να τα κάνω να κρατάνε πολύ. Πάνε τα παλιά μου ρεκόρ. Το ρεκόρ μου είναι αχτύπητο: 15 κοκτέιλ "papa's special". Έπινα στο Φλοριντίτα με έναν φίλο μου παίκτη του μπέιζμπολ που ήταν πολύ στεναχωρημένος που είχε χάσει κι αρχίσαμε να πίνουμε έτσι για πλάκα. Πίναμε από τις 10 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Ήπια συνολικά 15. Απίστευτο. Και μετά γύρισα σπίτι και βάλθηκα να διαβάζω σαν να μην έτρεχε τίποτε».
Προφέρω πιο συχνά τη φράση "Δώρο του κόσμου". Και αναφέρομαι στη ζωή και σε όσους βρίσκουν τρόπους να τρέχουν πιο γρήγορα από αυτήν.
Δεν αδικώ την αντίπερα όχθη, θα το καταλάβω κάποια στιγμή περισσότερα.
Πού θα πάει..
*Αποπειράθηκε για πρώτη φορά να αυτοκτονήσει την Άνοιξη του 1961 και τελικά στις 2 Ιουλίου αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, λίγες ημέρες πριν τα εξηκοστά δεύτερα γενέθλιά του. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο καθολικό νεκτροταφείο του Ketchum.*
Χρύσα Φωτοπούλου
