Τελικά είναι μερικοί άνθρωποι, που μας
στιγματίζουν για πάντα! Θα μου πείτε, γιατί το λέω αυτό. Θα σας εξηγήσω. Βρέθηκα χθες στην μουσική παράσταση “Ο Αλέκος βγήκε από τον παράδεισο” στον αύλειο χώρο του Θεάτρου Badminton. Στην παρέα μας, ο Κώστας Σπυρόπουλος. Τους παρακολουθούμε, γελάμε, τραγουδάμε, σχολιάζουμε. Κάποια στιγμή, την ώρα που ακούγεται το τραγούδι “Άστο το χεράκι σου” από την κινηματογραφική ταινία, “Το δόλωμα”, βλέπω τον Κώστα να συγκινείται. Να δακρύζει. Τον αφήνω... Στο διάλειμμα πολύ γλυκά, το σχολιάζω. Και μου αφηγείται: “Ήταν το 1996 στη Θεσσαλονίκη με τις παραστάσεις της “Μελωδίας της ευτυχίας”.
Εμείς γνωρίζουμε για την αρρώστια εκείνη, όχι. Καθόμαστε στην ταβέρνα του “Ζαμπέτογλου” στην Καλαμαριά. Συζητάμε, γελάμε. Ξαφνικά η Αλίκη νιώθει την επιθυμία να τραγουδήσει. Τραγουδά μόνη της και α καπέλα, το “Άστο το χεράκι σου” και αμέσως μετά το “Τζιβαέρι”. Ανατριχιάσαμε όλοι! Μου είπε: Θέλω να πάμε ένα μεγάλο ταξίδι μόλις ολοκληρωθούν οι παραστάσεις της “Μελωδίας”. Εκείνος σωπαίνει. Δεν μου συνεχίζει. Τελικά, η Αλίκη το πήγε μόνη της αυτό το ταξίδι, του λέω.
Η συγκεκριμένη παράσταση του έφερε στο νου αναμνήσεις. Συνεχίζω-ίσως και αδηφάγα λίγο- να τον ρωτάω κι' άλλα, κι' άλλα... Θέλω να μάθω για την τελευταία παράσταση της “Μελωδίας” στη Θεσσαλονίκη του λέω και αμέσως τον ρωτάω. “Στην τελευταία παράσταση της “Μελωδίας”, κάθομαι στην κουίντα. Έρχεται η ώρα που τραγουδά το “Κι αν ο κόσμος αγριεύει και με κυνηγά, εγώ πολεμάω, γι' αυτά που αγαπάω, τους δίνω ζωή ξανά”. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή με κοιτάει φευγαλέα λέγοντας: Κωστάκη, το Αλικάκι, κάνοντας το χέρι της γροθιά, φέρνοντάς το προς το μέρος της καρδιάς. Σαν να ήξερε, να ένιωθε ότι έχει κάτι, αλλά θα το παλέψει”.
Μου είπε αρκετά, προφανώς λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που του προκάλεσε η παράσταση, ο Κώστας Σπυρόπουλος χθες βράδυ για την Αλίκη. Στις 23 Ιουλίου του 1996 έφυγε...
Αυτό που θέλω να αναφέρω και σου ζητώ συγγνώμη που το κάνω, αλλά γίνεται με τρυφερότητα και σεβασμό είναι αυτό που σου είχε πει η Αλίκη, λίγο πριν φύγει για πάντα: “Εσύ Κωστή, κάποια μέρα πρέπει να κάνεις ένα παιδί. Θα έχεις πολλά να του πεις”.
Μαρένα Καδιγιαννοπούλου
