Κάνω μακροβούτια στις λέξεις του Αριστοφάνη. Θεοί μου σε ποιο σύννεφο κάθεται να κοιτάξω προς τα εκεί; Όταν έχω κέφι τις διαβάζω αμετάφραστες. Τις λέξεις. Όταν δεν έχω, διαλέγω την καλύτερη μετάφραση και στέκομαι πάνω στις σελίδες σαν να ξεκινώ από την αρχή το βάπτισμά μου. Αισθαντικέ μου, με τη γλωσσική αλητεία χειροκροτούμε το μίσος σου, την εκδικητική σου μανία για τους κηφήνες και τους πολεμοχαρείς, τους άδικους και τους πλουτοκράτες. Κάθε χρόνο κάνεις το γύρο της ψυχής και καταλήγεις στην πιο ψηλή κλίμακα της σοφίας.
Φέτος, η "Ειρήνη" και ο "Πλούτος". Και του χρόνου και του παραχρόνου και του αντιχρόνου. Η "Ειρήνη" μιας και μιλάμε ακόμη για τα αντίθετά της. Ο "Πλούτος" μιας και αόμματος ξέμεινε, μπασταρδεμένος και μισάνθρωπος. Θέλει χρόνο ακόμη να λιγοστέψουν οι φονικές οβίδες και οι αόρατες σαΐτες που καίνε το αριστερό μέρος της καρδιάς. Θέλει πολλή δουλειά για να γίνουν τα "ίσα μερίδια" ρεαλισμός.
Υποφέρουμε και γελάμε ακόμη. Θα νικήσουμε γιατί υπάρχει ακόμη ανόθευτη ποσότητα αίματος.
Ω Αριστόφανες..
