Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Περασμένα μεσάνυχτα. Στον Λεωνίδα - τον «ιστορικό» πλέον Λεωνίδα - στο Λυγουριό. Γίνεται ο πανζουρλισμός ο γνωστός κι όμως κάτω από τις κληματαριές αφηνόμαστε με την παρέα μου να «ρουφάμε» μνήμες ακριβές του Γιώργου Κωνσταντίνου, του Κύριου Γιώργου Κωνσταντίνου που αποθεώθηκε λίγο πριν στην «Ειρήνη» και όλοι οι άλλοι ήχοι «σβήνουν». Μας «πλουτίζει» με μια σειρά από εικόνες που κουβαλά: από τον τορπιλισμό της Έλλης - «ήμουν εκεί με τη μάνα μου, αλλά δεν το είχα πει ως τώρα για να μην φαίνεται η…ηλικία μου»-, τον πατέρα του που τους άφησε μόλις ήρθε στον κόσμο - «τον ένοιαζε μόνο ο εαυτός του πάντα, δεν έχω να θυμάμαι τίποτα από αυτόν, μόνο πως όταν τον πίεσε μετά από χρόνια η μάνα μου να παντρευτούν, μια και είχα γεννηθεί χωρίς γάμο, με το που πήρα το όνομά του τον πέταξε έξω, όπως του άξιζε». Η ώρα περνά και όπως πάντα κρέμομαι απ’τα χείλη του. Πόσες πολλές μνήμες, πόσες πολλές εικόνες- τις περιγράφει και ζωντανεύουν μπροστά μας. Το θέατρο, οι θιασάρχες της εποχής, πολλά ανέκδοτα-που τα λέει με θεϊκό τρόπο και γελάει σαν παιδί-, η Θεσσαλονίκη, το ΚΘΒΕ, η αγάπη που του δείχνουν στον δρόμο κι η μοναξιά που νιώθει φορές-φορές εκεί, τα σχέδιά του: ο Δον Κιχώτης του και ο Έβρος απέναντι, η αγάπη του για το σανίδι, η τηλεόραση που… πέθανε, τα χρήματα που δεν παίρνει απ’τις δεκάδες επαναλήψεις, το βιβλίο που γράφει χωρίς να βιάζεται- «έχω μείνει στον χαμό της μάνας μου…»- και που δεν θα’ χει καμιά αναφορά στις γυναίκες που υπήρξαν πλάι του- αυτό το… κεφάλαιο αφορά μονάχα εμένα και κανέναν άλλο-, η λαχτάρα του για ζωή. Ταλαντούχος στην σκηνή, ταλαντούχος και στην ζωή. Τον παίρνω μια αγκαλιά και ποζάρουμε μαζί για τον Άγγελο Καραγιάννη, που μαζί με τον φίλο μας Βαγγέλη Παυλίδη έχουν γοητευτεί απ’τον Μεγάλο Κύριο του Θεάτρου μας. Τον αγαπώ!
