Τελικά χαμπάρι δεν έχουμε πάρει πόσο μπροστά ήταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Δείτε ένα έργο του Σοφοκλή, για το πόσο ικανοί είμαστε να πορευτούμε χωρίς ήρωες. Μόνοι. Ανεξάρτητοι και πρωτοβουλιακοί. Είμαστε; Δεν μπορώ να απαντήσω 2.000-τόσα χρόνια μετά.
Ένα έργο πάνω στο ανίκητο του έρωτα. Του ΕΡΩΤΑ, που όποιος πάει να τα βάλει μαζί του με γυμνά χέρια, πάντα χάνει. Για το πάθος. Η Δηιάνειρα, γυναίκα του Ηρακλή, όταν μαθαίνει ότι αυτός ερωτεύτηκε παράφορα μια νέα γυναίκα, καταφεύγει σε μάγια και φίλτρα, αυτή, η πιο πολιτισμένη από όλες. Άθελά της σκοτώνει τον Ηρακλή και μόλις καταλαβαίνει τι έκανε αυτοκτονεί. Ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, τόσα χρόνια μετά, μοιάζει με παιδικό, μπροστά στην δύναμη των Τραχινιών.
Ομολογώ πως δεν το ήξερα καλά το έργο. Αλλά κάθε φορά που ασχολούμαι με το αρχαίο δράμα, καταλαβαίνω κάτι παραπάνω και για μας ( ΠΡΟΣΟΧΗ! Όχι τους Έλληνες ειδικά – για μας τους ανθρώπους). Πόσο φτιαγμένοι ήμαστε για το λάθος και για το τέλειο την ίδια στιγμή… Και συνεχίζω να απορώ…
*Η παράσταση "Τραχίνιες", σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 9 και 10 Αυγούστου, και στη συνέχεια θα πραγματοποιήσει περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας.
