Αλήθεια, πώς θα σας φαινόταν αν έμπαινα γεμάτος έξαψη στην τάξη κι έλεγα σ΄ έναν μαθητή μου για να με ακούσουν όλοι ΄΄Εύγε, Γιαννάκη, είσαι άξιος θαυμασμού! Αν και ανάπηρος, τα πας πολύ καλά ! Αν και ανάπηρος, θα πας μπροστά, να το θυμάσαι. Εύγε!΄΄
Όχι, δεν το’ κανα. Δεν είμαι, φαίνεται, άξιος για ένα τόσο κομψό δείγμα πολιτισμού και ευαισθησίας. Περιφρονήστε με όσο θέλετε. Μου λείπουν και τα τυπικά προσόντα, άλλωστε, για μια τέτοια λεπτότητα. Δεν έχω διδακτορικό απ΄ την Οξφόρδη ούτε διδάσκω στο Πανεπιστήμιο. Δεν έχω διατελέσει σύμβουλος σε Τράπεζες και Νομισματικές Επιτροπές. Δεν είμαι, έστω, λίγο… υπουργός μιας συγκυβέρνησης. Δεν είμαι, με άλλα λόγια, τίποτα. Πόθεν να αντλήσω αυτοπεποίθηση, αίσθηση ανωτερότητας, αλαζονεία υπουργού αρτιμελούς; Είμαι ένας απολίτιστος. Ουγκ, ουγκ!
Δίκαια θα με απολύσουν από το χώρο της εκπαίδευσης με την επόμενη αναδιάρθρωση. Έπρεπε να το είχαν ήδη κάνει. Να φέρουνε στη θέση μου έναν αληθινό παιδαγωγό που να μπορεί να εμπνέει στα παιδιά πολιτισμό και αξίες. Αγωγή κοινωνική. Να δίνει το καλό παράδειγμα.
Που να μπορεί να λέει ξεκάθαρα κι αδίστακτα ΄΄Να είστε γενναιόδωροι με τους καημένους τους ανάπηρους. Όπως εγώ. Ο ανάπηρος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου !΄΄ και άλλα τέτοια δημοκρατικά.
Έπρεπε να με είχαν απολύσει από καιρό. Τόλμησα, ο ανάξιος, να βάλω μια εργασία στην Γ΄ Γυμνασίου με θέμα τις ανύπαρκτες ανισότητες στη χώρα μας, κοινωνικές και οικονομικές. Έγραψε ένα παιδί, το πιο ευαίσθητο της τάξης, το πουλάκι μου ΄΄Εμείς, στο σπίτι, όλοι είμαστε φτωχοί. Και η μαγείρισσα και ο κηπουρός και η καμαριέρα και ο σωφέρ κι ο υπηρέτης, όλοι.΄΄ Το αποπήρα. Νόμισα πως με δούλευε. Μετάνιωσα πικρά, το ομολογώ. Τίποτα δε με δίδαξε η ζωή. Είμαι και ανεπίδεκτος μαθήσεως.
Μου έστειλε, το φτωχούλι, προ ημερών, μήνυμα από τη Μύκονο. Δεν με ξεχνάει ούτε στις διακοπές του. Ήταν στην περιβόητη συναυλία του Ρέμου, μαζί με τους γονείς και τους ομοίους του. Κατενθουσιασμένο, ήθελε να μοιραστεί την εμπειρία του. Κάθε φορά που ο Ρέμος εξακόντιζε μηνύματα ελληνικού πολιτισμού να τα ακούσει η ανθρωπότητα, το καημενούλι όλο έξαψη με ενημέρωνε ασταμάτητα.
Ιδίως τη στιγμή που ο λαϊκός τραγουδιστής, ως άλλος Ιησούς, δήλωσε έτοιμος για θαύματα κι άρχισε να ρωτάει τον παράλυτο – εις την Γερμανικήν παρακαλώ, εκεί έμαθε γράμματα – «Θες να γίνεις, ανάπηρε, καλά;» το παιδί εκστασιάστηκε τόσο που μου έγραφε στο κινητό σε ελληνικά κανονικά, με ολόκληρες τις λέξεις. Θαύμα, θαύμα! Αφού φοβήθηκα κάποια στιγμή μη βγει στο δρόμο με τη σαμπανιέρα και όποιον πάρει ο χάρος. Θα πήγαινε χαμένη και η σαμπάνια των 25.000 ευρώ που πλήρωσε ο φτωχός μπαμπάς του! Με χίλια ζόρια το συγκράτησα να μην ξυπνήσει μέσα του ο Τσε ανάμεσα σε δυο ξαπλώστρες ταπεινές στην ανυπότακτη Ψαρρού.
Όταν δε ο Ρέμος εκσφενδόνισε και μπινελίκια επαναστατικά και όλοι οι παρευρισκόμενοι φτωχοί αλάλαζαν και λέγανε συνθήματα ενάντια στην τρόικα πίστεψα πως ξεκίνησε η επανάσταση… των πισινών! Δεν πρόλαβα να καταλάβω εναντίον ποιού ακριβώς γιατί μες στον παροξυσμό έπεσε στην καραβιδόψυχα το κινητό και χάθηκε η λήψη. Από το βάθος της καραβιδόψυχας μια γυναικεία φωνή ρωτούσε επίμονα και βασανιστικά ΄΄Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;΄΄ Τότε, κατάλαβα πως έχασα τη μπάλα. Άρχισα να’ χω 400.000 παραισθήσεις, όσες και οι επαναστατικές εισπράξεις της βραδιάς.
Δεν ξέρω αν ο Σόιμπλε περπάτησε εν τέλει, ελέω Ρέμου, πάντως εγώ συνήλθα πάραυτα από τις ψευδαισθήσεις μου. Είδα το φως το αληθινό, έλαβα πνεύμα επουράνιο, δορυφορικό. Από το καραβιδωμένο κινητό. Κατάλαβα επιτέλους γιατί μας θεωρούνε οι ξένοι κοιτίδα του πολιτισμού. Οι προτιμήσεις μας το αποδεικνύουν αδιάψευστα. Περίτρανα. Είμαστε οι επιλογές μας. Πες μου τι ζωή διάλεξες και θα σου πω τι είσαι.
Συνειδητοποίησα ξαφνικά το πόσο υστερώ. Δεν μου αξίζει αυτή η χώρα. Θα ‘πρεπε να μου αφαιρέσουν ακόμα και το διαβατήριο. Είμαι καμένο χαρτί. Είμαι ένας απολίτιστος. Ουγκ, ουγκ!
Όταν μάλιστα άκουσα συνεπαρμένο τον Στουρνάρα να ψιθυρίζει στο αυτί του Σόιμπλε, κοιτάζοντας με φθόνο και λαχτάρα καταξίωσης το αναπηρικό του καροτσάκι «Θα μου το δώσεις να κάνω και γω λίγο;» μου λύθηκαν οι απορίες όλες μονομιάς.
Κατάλαβα επιτέλους πως ένα Μνημόνιο είναι λίγο, πολύ λίγο, δύο Μνημόνια είναι λίγο τι να πω, τρία Μνημόνια είναι λίγο, πολύ λίγο, δώσε μου τέσσερα αν θες να σ΄αγαπώ.
Υ.Γ. Πάνω στη Νάμμος την ξανθή
Γράψαμε τ΄ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
Και σβήστηκε η γραφή.
