Στα κέφια μου μπορεί
να μασήσω βότσαλα, όπως μασάω τα παγάκια και δεν ξέρω το γιατί. Λαμπερά βότσαλα βρεγμένα από θάλασσα- καθρέφτη. Είμαι κτητική μαζί της και περήφανη. Ούτε μια φορά δεν πήρε τον κακό το δρόμο..
Διαλέγω λευκό του ουρανού, άρα απόγευμα, και όλος ο κόσμος δικός μου. Το ποδήλατό μου, αν θέλει πετάει. Και σκάνε απ' τη ζήλεια τους όλοι οι ανυπόμονοι τιμονιέρηδες που περιμένουν στη σειρά..
Εγώ τρέχω, όπως έτρεχα. Και στο καλάθι μου έχω μάσκα και αναπνευστήρα και αντηλιακό που μυρίζει πλαστικό παιχνίδι και καπέλο και μια πετσέτα με ένα τεράστιο καρπούζι ζωγραφισμένο.
Το καλοκαίρι είναι όλα αυτά που προλάβαμε να σκεφτούμε. Η χρυσή άμμος και τα φύκια που κολλάνε πάνω μας, το σταμάτημα του χρόνου τη στιγμή της ενιαίας οντότητας, οι μικρές ψυχές που μας τσιμπούν κάτω απ' το νερό, η λίγη δροσιά όταν ο ήλιος γίνεται πορτοκαλής και τα τζιτζίκια παύουν να σκούζουν.
Η φετούλα με το ψωμί, την ντομάτα, την κάπαρη το τυρί κτλ στην αυλή το βράδυ.
Το καρπούζι που κάποιος που σ' αγαπάει στο προσφέρει χωρίς ψήγμα κουκουτσιού.
Τα καρπουζοκουκούτσια που κάποιο ταλαντούχο χέρι τα έκανε κολιέ. Ταϊμή-Αβάνα-Κούβα.
Τα κορίτσια και τα αγόρια που μοιράστηκες μαζί τους ένα σχολικό προαύλιο και υπάρχει μεταξύ σας μια αόρατη αγάπη.
Το ξημέρωμα που γελάμε και ακυρώνουμε τις απολυτότητες του χειμώνα.
Όλα αυτά που θα γίνονται τη στιγμή που δε θα περιμένεις τίποτα.
ΥΓ. Αφιερωμένο το κείμενο στη Σταυρούλα Αλ. που τέλος Αυγούστου θα πάει Ουτρέχτη και μαζί κάναμε την πιο ωραία κουβεντούλα. Να φανταστείς το τσιζ κέικ με το γιαούρτι και τα ολόφρεσκα φρούτα γνώρισε τρελή απαξίωση..
ΥΓ. Στη φωτογραφία η αγαπημένη μου παραλία. Κάπου στην Καρδαμύλη..
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
