Παίζοντας στη διαχρονική και επίκαιρη σατιρική βρετανική κωμωδία, «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά!» του Μπάρυ Κηφ, σκέφτομαι πως κάθε καινούργια πρόταση είναι και μια καινούργια πρόκληση. Πόσω μάλλον όταν το συγκεκριμένο έργο ήρθε στα χέρια μου από δύο νέους ανθρώπους, τον Τ. Ιορδανίδη και την Θ. Ματίκα, που έχουν το δικό τους όραμα και αγωνίζονται σε πολύ δύσκολους καιρούς να το πραγματοποιήσουν. Η δεύτερη πρόκληση ήταν η μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ που με τον μοναδικό του τρόπο απέδωσε την παράνοια του έργου. Στο όλο εγχείρημα ενεπλάκησαν από παλαιότερους μέχρι και νεότερους συντελεστές και όλοι μαζί μπήκαμε σε ένα ταξίδι αισθήσεων και χρωμάτων που μόνο οι καλλιτέχνες μπορούν να φέρουν εις πέρας και με ένα αφοριστικό χιούμορ αποδίδουν την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες (καλλιτέχνες-θεατές) που μέσα σε ένα δίωρο παρανοϊκό παραμύθι, ξεχνάμε την καθημερινότητα και αφηνόμαστε στην μαγική δύναμη του θεάτρου πού έχει την ικανότητα να μεταλλάσσει μια ιστορία τεντωμένη σαν κραυγή, σε ύμνο για τη ζωή. Χαίρομαι που είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας, διότι αν δεν το μπορούμε εμείς οι καλλιτέχνες πώς θα το μπορέσουν οι πολιτικές; Στην μεγαλοπρεπή έρημο που μας προτείνουν αντιπροτείνουμε το απρόβλεπτο και το ασυνήθιστο ταξίδι.
Βλαδίμηρος Κυριακίδης
