Η Μέριλιν θα μπορούσε να ζει.
Δε θα ήταν πολύ μεγάλη. Θα ήταν μια από τις χιλιάδες των ανθρώπων που πλησιάζουν τα 90 και λατρεύουν να λένε τις ιστορίες τους.
Δεν ήταν όμως ευτυχισμένο παιδί, έφηβη, γυναίκα. Παιδί αγνώστου πατέρα τα έκανε όλα νωρίς. Γάμο, διαζύγιο, δουλειά. Επέλεξε και πρόωρο θάνατο. Οι περισσότεροι που μετρούν απώλειες και κουτσουρεμένη παιδική ηλικία φλερτάρουν μαζί του. Δεν ξέρω πολλά για τη Μονρόε. Σχεδόν τίποτα μπροστά σε αυτά που ξέρουν οι φαν της. Σίγουρα ήταν κάτι σε παγκόσμια πρώτη γι' αυτό άλλωστε και αντιγράφηκε τόσο πολύ. Αντιγράφεται ακόμη χωρίς να χάνει το πρωτότυπο ούτε πόντο κλασικότητας.
Η Μέριλιν μου θυμίζει τα ορφανά παιδιά που συνεχώς βρίσκονται ανάμεσα σε κόσμο και αυτά πιάνουν την πιο απόμακρη γωνία, τρομακρατημένα και μόνα γιατί κάτι τους λείπει. Κάποιος δεν ξεκούρασε το βλέμμα τους, κάποιος τα ανάγκασε να περπατήσουν με ενήλικα παπούτσια σε χωματόδρομους και νυχτερινές λάσπες.
Η Μέριλιν είναι όλοι οι άνθρωποι που έχουν συνδέσει μοιραία την καρδιά τους με την καρδιά χιλιάδων ανθρώπων, αλλά οι ίδιοι υποφέρουν από αρρυθμίες. Είναι όλοι οι άνθρωποι που σε αστραπιαίο χρόνο τοποθετήθηκαν σε θρόνους, πρόφεραν το όνομά τους ανάμεσα σε κραυγές, λέρωσαν τα ρούχα τους από τα σάλια αυλικών, χώθηκαν σε χάρτινες αγκαλιές χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Με συγκινεί η ιστορία αυτού του κοριτσιού.
Όταν ήμουν μικρή είχα δει ένα ντοκιμαντέρ γι' αυτήν που με συγκλόνισε.
Της συμπεριφέρονταν σαν να ήταν πλαστική κούκλα χωρίς δυνατότητες εξέλιξης.
'Έφυγε σαν το σκυλί..και ανάθεμα, αν γνώριζε, πόσο αθώα ήταν.
Μ.Μ 1 Ιουνίου 1926 - 5 Αυγούστου 1962
Χρύσα Φωτοπούλου
