Όλα τα χρόνια της ζωής μου
τις μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο τις περνούσα σε ένα άγνωστο μέρος μέσα στα έλατα και πολύ κοντά στον ουρανό. Πολύ κοντά όμως. Αν στραγγίσω τη μνήμη μου, την οξύτατη και σπάνια, έχω μάνι μάνι δέκα πράγματα στο τσεπάκι για να φτιάξω ιστορίες από την αρχή, να κάνω συνειρμούς και συνδυασμούς. Να συγκινηθώ. Όταν τον Μάρτη είδα την Γκόλφω στο Εθνικό με απροετοίμαστη μνήμη ένιωσα αμέσως ότι αυτό που βλέπω με αφορά, ότι αυτό που υπήρχε δεν υπάρχει. Ότι η ξέφραγη φύση συγκεντρώνει πάντα τις πιο ανεπιτήδευτες μορφές έκφρασης, τους πιο έτοιμους ανθρώπους, τα πιο ευδιάκριτα όρια ανάμεσα στα συναισθήματα. Ωραία παράσταση με απαραίτητη θλίψη. Σαν να έβλεπα στο βάθος του ορίζοντα την καμπύλη του τέλους.
Συνειδητοποιούσα το "ανεπιστρεπτί" της αθωότητας με το ίδιο άδειασμα που με κυριεύει όταν βλέπω τα πλοία να χάνονται "εκεί που η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό". Ναι, ένα πανηγυρικό ρέκβιεμ προς τιμήν των προπάππων και των προγιαγιάδων μας, ένας χαιρετισμός σε μια Ελλάδα που έχει τελειώσει. Έχει δίκιο ο Νίκος Καραθάνος, ο σκηνοθέτης της Γκόλφως. Στη γρήγορη ταχύτητα του χρόνου έπεσε στο κενό η πρώτη ύλη του αρχέτυπου και έμεινε στο τέρμα της εξέλιξης ένα αποστεωμένο ράκος χωρίς προδιαγραφές.
Στις 16 Αυγούστου στην μία και μοναδική παράσταση της Γκόλφως στην Επίδαυρο θα λείπω. Θα σας ξανα-προτρέψω να την δείτε. Kαι τούτη τη φορά να μη με παρακούσει ούτε ένας!
Κάτω από τον ίδιο ουρανό θα είμαστε, απλώς εγώ θα είμαι πιο κοντά του.
Χρύσα Φωτοπούλου
