Η κατά Καραθάνο Γκόλφω αποθεώνεται. Στην σκηνή υποκλίνονται οι ηθοποιοί. Ανάμεσά τους ο … ώριμος Τάσος της παράστασης Κύριος Γιάννης Βογιατζής ,ο οποίος έχει πετύχει μια ζηλευτή ερμηνεία. Υπόκλιση βαθιά. Μάτια γεμάτα δάκρυα. Όπως και τα δικά μας. Το χειροκρότημα δυναμώνει.Για όλη την εξαιρετική παράσταση και για εκείνον ξεχωριστά.
Η πιο μεγάλη ανταμοιβή,το δίχως άλλο.Στα ηχηρότατα μπράβο που τον αφορούν, ψάχνει να κρατηθεί από έναν ώμο…Για δύο περίπου ώρες ήταν ζηλευτά ενεργός στην σκηνή, όμως η συγκίνηση τον λυγίζει.Τον αγκαλιάζουν όλοι. Οι ηθοποιοί από σκηνής, οι θεατές απ’ τις κερκίδες. Για τις ερμηνευτικές επιδόσεις του, για την ιστορία του,για την δύναμη μα και την ενέργειά του να κάνει θέατρο στα ογδόντα έξι του χρόνια…Γιατί ναι, είναι ογδόντα έξι χρονών ο Γιάννης Βογιατζής.
Γεννήθηκε όπως διαβάζω τον Ιούνιο του 1927, σπούδασε στην δραματική σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και την πρώτη του εμφάνιση στην σκηνή την έκανε το 1955 με τον «Έμπορο της Βενετίας» του Ουλίαμ Σαίξπηρ στο θέατρο «Διονύσια»για να επιτύχει στη συνέχεια πολλές θεατρικές και κινηματογραφικές «νίκες»-η πρώτη του ταινία ήταν το 1957 στην ταινία Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο…Ικανότατος ηθοποιός κι ένα υπέροχο πλάσμα. Χαμηλών τόνων,ευγενής, γλυκύτατος. Στις φορές που μιλήσαμε, δεν χόρταινα την γλυκύτητά του και το πόσο «γειωμένος» ήταν…Το χειροκρότημα στο αργολικό θέατρο του αξίζει.Του πρέπει. Λίγο μετά το «Τρέξε Τάσο,τρέξε» που του απευθύνει όλος ο θίασος στην τελευταία σκηνή της παράστασης, θέλω να του πω «Τρέξε Γιάννη, τρέξαν δάκρυα» δικά μας μαζί με τα δικά σου. Δάκρυα χαράς που είσαι τόσο ενεργός μαζί μας.
