Δεν έχω περάσει ούτε έναν Δεκαπενταύγουστο εκτός βουνού. Με πιάνει κάτι στην ιδέα ενός διαφορετικού σχεδίου. Τόσα χρόνια ανεβαίνουμε. Ανεβαίνουμε σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Το βουνό είναι άγνωστο και ο οικισμός φτιαγμένος από συγχωριανούς. Δεν τον γνωρίζει κανείς ξενομερίτης. Ο δρόμος μέχρι πρόσφατα χωμάτινος, αριστερά και δεξιά πανύψηλα έλατα. Ησυχία και κρύος αέρας. Καθαρός. Την προηγούμενη δεκαετία μπορούσες να ζήσεις την μοναδική εμπειρία ενός αναμμένου τζακιού Αύγουστο μήνα ή να σε ξεκουφάνει το χοντρό χαλάζι -όμοιο με ρεβύθι- που έπεφτε με ορμή πάνω στις στέγες των σπιτιών. Εγώ σ' αυτόν τον τόπο πρωτοείδα άγουρο κάστανο με πράσινο αγκαθωτό κέλυφος που θυμίζει αχινό. Έγραψα μια έκθεση στο δημοτικό για τα κάστανα. Πήρα εφτά τόνους και ένα άριστα.
Μιάμιση ώρα πριν φτάσουμε στο βουνό περνάμε από τον Πλάτανο. Παραδοσιακό χωριό με πέτρινα σπίτια και αργόρυθμους παππούδες σ' αυτά τα καφενεία που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Ο τόπος του Δημήτρη Ροντήρη (υπάρχει και θεατράκι που φέρει το όνομά του). Γλυκό του κουταλιού και πάμφθηνος καφές και κρυαδάκι χειμώνα- καλοκαίρι. Τόποι που κρατούν τους χτύπους του παρελθόντος. Πόσο μ' αρέσουν.
Όταν μικρή παρακολουθούσα τη ζωή της Βουγιουκλάκη με σθένος και προσήλωση είχε πάρει το αυτί μου για μια επίσκεψή της στο χωριό το καλοκαίρι του '69. Δεν το είχα πολυπιστέψει γιατί η ορεινή Ναυπακτία ήταν κατι πολύ ξένο μπροστά στην Αλίκη. Έτσι ένιωθα. Δεν μπορούσα να την φανταστώ σ' ένα μέρος που ακόμη και σήμερα κρατά τον δικό του ρυθμό χωρίς να έχει αφομοιωθεί ούτε πόντος του.
Το μυστήριο λύθηκε φέτος, όταν καθώς ανεβαίναμε στο βουνό ζήτησα απ' τον μπαμπά μια στάση στην πλατεία του Πλατάνου για λίγο κρύο νερό. Κάτσαμε στο πρώτο καφενείο, δίπλα στην εκκλησία. Το μάτι μου στον τοίχο με τις έγχρωμες φωτογραφίες. Αλίκη, ξανθιά και χαρούμενη. Δεκαπενταύγουστος του '69. "Είναι από την πρώτη της επίσκεψη στο χωριό. Από εδώ κατάγεται ο γιατρός που τη βοήθησε να αποκτήσει παιδί", μου λέει πριν προλάβω να ρωτήσω ο ιδιοκτήτης του καφενείου. "Αν πας στην εκκλησία, θα δεις και το χρυσό καντηλάκι που πρόσφερε και γράφει το όνομά της".
Πήγα γιατί είμαι θεόμουρλη και τα παιδικά χούγια τα χω φυλαγμένα σε ασφαλές μέρος.
Αν καθόμουν λίγο ακόμη, θα προλάβαινα και τον γιατρό της, τον 87χρονο πια καθηγητή, κύριο Παπανικολάου. Στις 6 κατεβαίνει στην πλατεία για ελληνικό καφέ.
Αγόρασα και γλυκό του κουταλιού. Ο κύριος που μου το πούλησε το 1969 ήταν 9 χρόνων και συμμετείχε στη γιορτινή υποδοχή της Αλίκης.
Τον ζήλεψα τώρα στην πορεία μου προς την ενηλικίωση. Τώρα που έχω βρει τον δρόμο μου και νιώθω να αφήνω πίσω χιλιόμετρα τις εμμονές μου..
Χρύσα Φωτοπούλου
