Ο ηθοποιός και το κείμενο.
Κάποτε το γνωρίζει ήδη. Εξ ακοής, εξ όψεως. Κάποτε το αναγνωρίζει. Κι άλλοτε του είναι παντελώς ξένο και άγνωστο.
Νιώθει σα να το αποζητούσε από πάντα, σα να το αναζητούσε, σαν να τον καταζητούσε ή τον καταδίωκε.
Το περιεργάζεται προτού το επεξεργαστεί. Το παραμονεύει. Το βλέπει, μπροστά του στη σελίδα. Άλλοτε τη γεμίζει πυκνά
πυκνά, πέρα ως πέρα, κι άλλοτε βρίσκεται στριμωγμένο, μακρόστενο στ’ αριστερά της. Λέξεις κοντές, λέξεις ψηλές, λέξεις χοντρές, λιγνές, λέξεις μελαχρινές, λέξεις ξανθές. Λέξεις χωλές και λέξεις σβέλτες...
Το οσμίζεται: λέξεις θυμίαμα, λέξεις δύσοσμες, λέξεις με άρωμα που λιγώνει, λέξεις που μυρίζουν χώμα και βροχή, λέξεις που βρωμάν σκουπίδια...
Το αφουγκράζεται προτού το κάνει να ακουστεί. Στήνει αυτί. Το κρυφακούει, αλλά και το παρακούει.
Το δοκιμάζει, το γεύεται : λέξεις πικρές, στυφές, λέξεις μελιχρές και λέξεις φαρμάκι.
Λέξεις χορταστικές, λέξεις λιμασμένες. Λέξεις ολόφρεσκιες. Λέξεις αλίπαστες.
Το αγγίζει. Το ψαχουλεύει. Το ανακρίνει και το βυθοσκοπεί. Το ενδοσκοπεί.
Παίζει μαζί του. Το κάνει να τρέχει, να σκουντουφλά, να σκαρφαλώνει, να ξαπλώνει, να κάνει τούμπες, βουτιές. Να σέρνεται, να πηδά, να κουτσαίνει. Το απωθεί, το αγκαλιάζει.
Ένα κείμενο είναι σχεδόν πάντα μεγαλύτερό του, πρεσβύτερό του. Το περιθάλπει λοιπόν. Το διακονεί. Το νοιάζεται και το ξενυχτάει.
Ο ηθοποιός και το κείμενο.
Δυο σώματα.
Το σώμα του ηθοποιού και το σώμα του λόγου.
Μπορεί να προκύψει μια ερωτική πράξη με σκοπό όχι μόνο την απόλαυση αλλά και την
αναπαραγωγή.
Το γνωρίζει. Το κατακτά. Το συλλαμβάνει. Το εγκυμονεί και το γεννά.
Και πεθαίνει σε κάθε παράσταση, μαζί του.
(Απόσπασμα κειμένου της Μάγιας Λυμπεροπούλου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "σκηνή" του τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ)
