Κάποιος να βάλει το χέρι του
Η Επίδαυρος είναι ένα μνημείο της αρχαιότητας, σίγουρα δεν είναι ένα μνημείο της κλασσικής εποχής ούτε πρωτοδιδάχτηκαν εκεί τα έργα που σήμερα βλέπουμε 2500 χρόνια μετά αλλά είναι το καλύτερο σωζόμενο αρχαίο ελληνικό θέατρο ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής, ένα θαύμα ηχητικής.
Η Επίδαυρος είναι ένα αρχαίο μνημείο μοναδικό αλλά είναι και ένα θέατρο το οποίο κάθε καλοκαίρι ζει ή τουλάχιστον μπορεί και θέλει να ζει σα θέατρο-εξ ου και οι συχνές διαμάχες όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ αρχαιολόγων και θεατράνθρωπων.
Η Επίδαυρος είναι και το «ψωμάκι» ενός ολόκληρου κόσμου και δεν εννοώ τους ανθρώπους του θεάτρου. Με το τεράστιο κύρος και τον μύθο που έχει αποκτήσει στην προ Λούκου εποχή κατάφερε να γίνει πόλος έλξης χιλιάδων ανθρώπων τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού –μην ξεχνάμε ότι μια παράσταση μπορεί να φέρει και 10000 θεατές μέσα σε αυτό το θέατρο-Έλληνες αλλά και ξένους που ήθελαν και θέλουν να γνωρίσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία και όλοι αυτοί οι επισκέπτες και θεατές γεμίζουν πριν και μετά τις παραστάσεις εστιατόρια, ξενοδοχεία, ταβέρνες κλπ. κλπ. Αυτό εννοώ μιλώντας για το «ψωμάκι» που εξασφαλίζει η Επίδαυρος σε μια ολόκληρη περιφέρεια.
Η Επίδαυρος βέβαια αυτή τη στιγμή ζει την απόλυτη παρακμή και από αυτά που ανεβαίνουν εκεί αλλά και το πώς ανεβαίνουν αυτά που ανεβαίνουν εκεί εκτός βεβαίως σπανίων εξαιρέσεων.
Είτε αντιμετωπίσει κανείς πάντως την Επίδαυρο σαν αρχαιολογικό μνημείο είτε την αντιμετωπίσει κανείς σαν ένα ζωντανό θέατρο είτε σαν το τρόπο επιβίωσης ενός ολόκληρου κόσμου και όχι μόνο στην Αργολίδα αλλά σε όλη την Πελοπόννησο η αλήθεια είναι –για να επανέλθω σε ένα κομμάτι που έγραψα στο onlytheater πριν δυο εβδομάδες- είναι πως η Επίδαυρος δεν περνά τις καλύτερες στιγμές της ούτε τα πιο δοξασμένα χρόνια της μακραίωνης ιστορίας της.
Το ίδιο ακριβώς η σχεδόν συμβαίνει βέβαια και με το Ηρώδειο που κι αν έχει γνωρίσει δόξες στο παρελθόν αλλά τη φυσιολογική παρακμή μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας προγράμματος στο Ηρώδειο όπως και στην Επίδαυρο ο κύριος Λούκος προτίμησε να τα αντιμετωπίσει ρίχνοντας όλο το βάρος του σε μια Αποθήκη στον Ταύρο. Μια και ήταν της μόδας οι αποθήκες στο Γκάζι, στον Ταύρο, στο Μεταξουργείο, ο κύριος Λουκάς θεώρησε πολύ λογικό το φεστιβάλ Αθηνών να πάει στην αποθήκη –γι αυτήν δε την αποθήκη θα μπορούσα να γράψω άλλο κομμάτι πολύ χειρότερο αλλά τελοσπάντων…- η σε χώρους άλλων πολιτιστικών ιδρυμάτων -Κύριος οίδε γιατί- κι έτσι και το Ηρώδειο και η Επίδαυρος που θα μπορούσαν και τα δυο να είναι πόλοι έλξης για τουρίστες –για να πιάσουμε μόνο το εμπορικό κομμάτι και να αφήσουμε εντελώς το καλλιτεχνικό- καταρρέουν από άποψη κύρους και ενδιαφέροντος.
Και να σκεφτεί κανείς πως πριν 35 χρόνια κάποιος για να υποτιμήσει το Ηρώδειο έναντι της Επιδαύρου το είχε αποκαλέσει Ρωμαϊκό πηγάδι. Που να ξερε που θα φτάναμε…
Αφού λοιπόν ο κύριος Λούκος με τον ένα η με τον άλλο τρόπο τη θέση του ως διευθυντής του φεστιβάλ την εξασφάλισε για μια καινούργια θητεία και αφού με το Ηρώδειο και την Επίδαυρο φαίνεται καθαρά πως και δεν θέλει και δεν μπορεί να ασχοληθεί, πριν τα καταστρέψει και τα κάνει εντελώς ανυπόληπτα μήπως θα ταν καλύτερα κάποιος να τα πάρει απ τα χέρια του να τα εμπιστευτεί σε καλύτερα χέρια και να αφήσει τον κ. Λούκο να παίζει κατά το δοκούν και κατά τα κέφια του με τις αποθήκες του και τους φίλους του?...
