Την είχε πάρει το μάτι μου πέρυσι έξω από το θέατρο της οδού Κυκλάδων να ξεπαρκάρει ένα βολικό αυτοκίνητο. Φορούσε ωραία γυαλιά και μάλλον κάπνιζε. Γιατί ξαφνιάζομαι, όταν βλέπω συγκεκριμένους ανθρώπους να καπνίζουν, δεν ξέρω. Η Ξένια Καλογεροπούλου θυμίζει γαλήνη, αλλά και ταχύτητα, πείσμα και σοφία, στωικότητα και λογική εναντίωση. Δεν ήταν ποτέ ανάμεσα σ' αυτούς που παρακολουθώ με συνέπεια, αλλά πάντα την εκτιμούσα. Γιατί μπορούσα αμέσως να την χαρακτηρίσω απλό άνθρωπο και να φωτίσω τον χάρτη της μέσα από τα γραπτά της.
Διάβασα σήμερα μια συνέντευξή της και ξανασυνειδητοποίησα ότι το φθινόπωρο του 2013 δεν υπάρχει ούτε το λευκό νοιάξιμο για οποιοδήποτε άνθρωπο, ούτε για τις 77χρονες Ξένιες που έχουν δουλέψει χιλιάδες ώρες και δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν, αν θα σταματήσουν ή αν θα συνεχίσουν. Το Θέατρό της φέτος θα μείνει κλειστό. Η ίδια είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια «Έχω εκπλαγεί με πόσο λιγα χρήματα μπόρω πια να επιβιωνω". Ίδια έκπληξη με αυτή που νιώθει κάθε μέρα ο άνθρωπος που περπατάει στο δρόμο και πρέπει να αποστεώσει τη ζωή του για να του βγουν τα νούμερα.
Η "Πόρτα" της είναι κλειστή ούτε καν μισάνοιχτη και πάμε στοίχημα ότι τον Οδυσσεβάχ, το Σκλαβί, τον Ελαφοβασιλιά της δεν τον ξέρει κανείς απ' αυτούς που καρφί δεν τους κάηκε για το κλειστό θέατρο. " Μόνο τα τελευταία χρόνια έκανα πράγματα που αισθάνθηκα ότι έγιναν όπως θα ήθελα να είναι. Μεγάλωσα πολύ, βέβαια, και δεν το καταλαβαίνω ώρες-ώρες. Την άλλη εβδομάδα θα γίνω 77 χρόνων και μου φαίνεται πολύ περίεργο."
Όταν γράφεις για παιδιά έχεις ζήσει 1 δισεκατομμύριο παιδικές ζωές. Τα υπόλοιπα είναι αριθμοί και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
ΥΓ 1 Ξένια λένε τη μικρή μου αδερφή. Αγαπημένο όνομα.
ΥΓ 2 Αγαπώ τα μαύρα μαλλιά που έπειτα γίνονται λευκά.
ΥΓ 3 Όλα είναι δυνατά γιατί δεν μπορούν να είναι αδύνατα.
Χρύσα Φωτοπούλου
