Η παράσταση για τη Μελίνα στο Ηρώδειο είναι με πουλημένα όλα τα εισιτήρια εδώ και μέρες. Η Ναυπλιώτου και ο Στάνκογλου με τη βοήθεια ενός, όπως λένε, ποιητικού κειμένου κάνουν ένα ταξίδι προς τα πίσω πατώντας στους δρόμους της Μελίνας και κάνοντας την απουσία της "παρουσία διακριτική". Η Μελίνα ό,τι και να λένε οι της απέναντι όχθης (και εγώ μέσα που δεν έμαθα να ενθουσιάζομαι με θορυβώδη μεγέθη) είναι μια αντικειμενικότητα από μόνη της στα συν και τα πλην. Μια εκπρόσωπος ενός είδους που εμφανίζεται στη γη μετά από εξαιρετική σύμπνοια των θεών. Έτσι. Κραυγαλέα θεότητα με μακριά χέρια, εκνευριστική αυτολατρεία, συγκυριακή αυτοπεποίθηση, φασαριόζικο ρομαντισμό και άλματα στον κόσμο. Πρόωρη Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο, με ένσημα στη γοητεία από τα 11, η σφαγμένη Στέλλα στην Καλλιδρομίου, πάγωμα εικόνας: δεν έχω κάτι να πω.
Ο κόσμος δεν θα αποτίσει φόρο τιμής, δεν το βλέπει έτσι, τα σχήματα της υπερβολής αποφεύγονται όταν η συνθήκη είναι σοβαρή. Ο κόσμος θα συρρεύσει για να συμφωνήσει με την Μελίνα στην άποψη ότι "Ναι, ό, τι και να έκανα το έκανα με πάθος και λάμψη και αν υπερέβαλα, υπερέβαλα με σπάνια τεχνοτροπία ώστε και οι πίσω πίσω με τα ξινισμένα μούτρα να μου κλείσουν δειλά το μάτι".
Χρύσα Φωτοπούλου
(Copyright φωτογραφίας: Ελένη Μαυρουδή)
«Μελίνα: όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα...» στο Ηρώδειο / Σάββατο 7 και Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου .
