«Ένα λαϊκό στόμα στο χωριό δεν θα πει ποτέ κάτι δεύτερο, τιποτένιο ή σκάρτο. Είναι ένα στόμα που πάντα κάτι σοφό έχει να δηλώσει».
Η παραπάνω κουβέντα ανήκει στον Νίκο Καραθάνο τον οποίο παρακολουθώ και έχω συναντήσει μια φορά στη ζωή μου στο καφενείο της οδού Φειδίου τυχαία. Δεν είναι εύκολη η παραδοχή αυτή στις μέρες αυτές που θεωρούνται "κάπως". Το συμπέρασμά του αυτό είναι ταιριαστό με τον τρόπο που είδε την Γκόλφω του. Και η εξήγησή του έχει να κάνει με την απλή αυτή λογική σκέψη : Ένα λαϊκό στόμα στο χωριό που συνοψίζει τη σοφία του κόσμου. Πώς να το πω απλά για να το καταλάβει όλος ο κόσμος. Δεν έχω ζήσει σε χωριό, έχω δει με τα μάτια μου όμως πολλά χωριά. Χωριά που αγάπησα και τα βάφτισα με την πρώτη ανάσα παράδεισο. Άνθρωποι με βουτηγμένα τα χέρια στο χώμα και μια ζωή με καθαρούς χτύπους. Δεν είναι ένας ακόμη ρομαντισμός. Είναι μια διαπίστωση που διογκώνεται μέρα με τη μέρα.
Γιατί τώρα πια ξέρουμε. Στα γυμνά και αθώα χωριά κλαίμε στ' αλήθεια, γελάμε, αγγίζουμε στα μαλλιά με μια ευχή, φιλάμε ένα παιδί στο μέτωπο για καληνύχτα, μαζεύει το δικό μας χέρι το αλάτι από τις γούβες. Ο πρώτος ήλιος της μέρας είναι δικός μας. Λέω "εμείς" γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή δε θα με χωρίζει τίποτα απ' αυτόν τον αέρα που φυσάει και δε σώνεται. Έχει ξαναμιλήσει ο Νίκος Καραθάνος έτσι. Με ευαισθησία και τρυφερότητα. Πάντα έτσι μιλάει.Όταν τον ξανασυναντήσω στη Φειδίου, θα του μιλήσω για τις "αρχετυπικές πολιτείες" και μετά θα αφήσω μια αισιοδοξία να πετάξει πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Χρύσα Φωτοπούλου
