Δεν πιστεύω πως κάποιος από τους συντελεστές των ''Χοντρών Αντρών'',
θεωρούσε τον Οκτώβρη του 2008 που κάναμε την πρώτη μας ανάγνωση ,πως 5 χρόνια μετά θα ασχολιόταν ακόμα με το έργο του Νίκι Σίλβερ και είμαι σχεδόν βέβαιος πως και μετά το τέλος των φετινών παραστάσεων θα κοιτάμε μπροστά για το επόμενο προσκλητήριο.
Ο κος Σίλβερ δημιούργησε ένα πολυεπίπεδο ,ευφάνταστο ,ευφυέστατο ,κωμικό ,τραγικό ,αληθινό ,ρεαλιστικό και «παράλογο» έργο, που 25 χρόνια μετά καλπάζει ακούραστο έναντι της φθοράς του χρόνου .
Με αφορμή την «Αγία» Αμερικανική οικογένεια ,μπαίνει τόσο βαθειά στη φύση των μελών της, ώστε καταργεί τους ρόλους τους . Τα περίπου 20 χρόνια που διαμορφώνουν τη Φίλις, τον Χάουαρντ και το γιο τους Μπίσοπ ,δημιουργούν ταυτόχρονα χρέη ,που το ορμητικό ποτάμι της ζωής κάνει αδύναμους τους ήρωες να καταβάλουν ,με αποτέλεσμα να τοκίζονται με επιτόκιο σκληρότερο και από του Δ.Ν.Τ.
Η αίσθηση ποπ κορν και ζαχαρωτών ,μετασχηματίζεται όσο διαδραματίζεται το έργο σε σασπένς και ωμή πραγματικότητα, γιατί τελικά … «είμαστε αυτό που δημιουργούμε»
REAL NEWS
