Έτυχε πρόσφατα να ξανασυζητήσω
με φίλο μου γι' αυτή την όμορφη σκέψη (συμβαίνει 6 χρόνια..) του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης να στηρίξει τη θεατρική πράξη μην αφήνοντας σε "πνιγηρή ησυχία" τα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας. Κεφάτοι ηθοποιοί που αγαπούν την επαρχία και αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους όπου και αν βρίσκονται αυτοί, όπως και να είναι ο δρόμος, όποια θερμοκρασία και να έχει, με βροχή, με ήλιο, με χαλάζι, με κρίση, με κρύο, με ή χωρίς αυτοκίνητο..με κάθε τρόπο.
Η "Άγονη Γραμμή" περπατιέται και φωτίζεται. Από "μπουλούκια" που μπορούν μέχρι και τα σκηνικά να κουβαλήσουν στην πλάτη τους. Και οι αίθουσες των σχολείων ή τα προαύλια ταρακουνούνται από ζωή. Τα καφενεία και οι πλατείες. Οι δρόμοι. Πόσο σημαντική θεωρώ αυτή την πράξη. Μια δάδα, μια δημιουργική αγρύπνια στις τόσες μικρές πόλεις και χωριά. Μια δάδα πιο φωτεινή και από το κίτρινο φως των κολώνων. Έτσι πρέπει να γίνεται. Όχι αλλλιώς. Μια αξιοπρεπής αποκέντρωση του πολιτισμού. Να μείνει ξύπνια η περιφέρεια. Να πάψει η κακοφωνία. Να μάθουν όλοι ότι αυτό είναι έτσι και το άλλο αλλιώς. Να σταματήσει η πανικόβλητη βοή και η προσήλωση στην κεραία της τηλεόρασης και στο φιρμάνι της δημοσιογραφάρας του Κεντρικού. Αυτό το καραβάνι στην Άγονη Γραμμή είναι απαραίτητη προυπόθεση για να μπορέσει να σωθεί το κομμάτι εκείνο που είναι στο στόχαστρο της αγέλης.
Χρύσα Φωτοπούλου
