Οδηγώ για το θέατρο Θησείον. Εδώ και μέρες έχω στο μυαλό μου να γράψω αυτό το κείμενο και είναι τόσα πολλά αυτά που θα' θέλα να πω, αλλά ταυτόχρονα και τόσο λίγα. Κι όλο αρχίζω να το γράφω κι όλο το αφήνω. Το αφήνω και παίρνω το αυτοκίνητο και πάω στην προβα.Και βάζω δυνατά μουσική και θα' θέλα πολύ να κλείσω και τα μάτια για να μη βλεπω γύρω μου ,για να ονειρευτώ ότι είμαι κάπου αλλού ή ότι το -εδώ- που είμαι είναι κάπως αλλιώς.
Δεν μπορώ όμως να κλείσω τα μάτια γιατί οδηγώ, οπότε αποφασίζω να τ' ανοίξω διάπλατα, να παρατηρήσω, να σκεφτώ, να θυμηθώ. Θυμάμαι 2 ,5 χρόνια πριν που οδηγούσα πάλι για την πρόβα του "Ξένου" τότε που το ταξίδι μας μ' αυτή την παράσταση άρχιζε. Θυμάμαι τι έβλεπα γύρω μου. Πόσο ξαφνιαζόμουν -ακόμα- από τους άστεγους στο δρομο, πόσο με ανατρίχιαζαν κάποια επεισόδια βίας που τύχαινε να συναντήσω , πόσο με εξέπληττε η βία αυτών των έργων που μελετούσα.
Δε φανταζόμουν τότε πόσο προφητικά ήταν. Δε φανταζόμουν ότι λίγο καιρό αργότερα θα' χα σχεδόν συνηθίσει την φτώχεια γύρω μου ,θα έτρεμα συνειδητοποιώντας πού μπορεί να φτάσει η βία , θα πήγαινα στην πρόβα ξέροντας πια καλά ότι αυτό που συμβαίνει στα έργα του "Ξένου" μπορεί να συμβαίνει και δίπλα στο σπίτι μου.
Ξυπνάω το πρωί κι έχω ένα βάρος ανάμεσα στην καρδιά και το στομάχι. Μια φιλη μου λέει έχεις πένθος .Τι πένθος ; Αφού δεν έχασα κανέναν..κι όμως..χάνω ..χάνω τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Χάνω το χώρο, χάνω τη χώρα μου, χάνω την πίστη και την ελπίδα μου, χάνω τον θαυμασμό μου στον άνθρωπο και την ανθρώπινη φύση.
Γιατί μόνο αυτή υπάρχει. Ούτε σύνορα, ούτε εθνικότητες. Χάνω λοιπόν, όλο χάνω. Κι έχω μόνο φόβο κι αγωνία και θλίψη και πώς να μην έχεις πένθος με όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου; συνεχίζει η φίλη.
Εξακολουθώ να οδηγώ. Με μάτια ανοιχτά. Βλέμμα και ψυχά ανοιχτά. Στους τοίχους συνθήματα " Ο φασισμός δε θα περάσει", "Δώστε στους άστεγους τα άδεια σπίτια", "Γίνε η αλλαγή που θες να δεις", "Αγανάχτησα","Βασανίζομαι", "Ρε συ μαμά γιατί δε μου μίλησες ποτέ για ελευθερία;", "Όποιος αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όποιος δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει!", "Ας σωπάσουν τα εμπορεύματα, ας μιλήσουν οι άνθρωποι", "Δεν είναι ο κόσμος μας αυτος" ,"Η μοναξιά, ο μόνος τρομοκρατης", "Θέλω να ζήσω τη ζωή", "Χρόνια πολλά αγόρι μου", "Ζωή οχι επιβίωση!", "Κλείσε την τηλεόραση και βγες στο δρόμο".
Κι άλλα πολλά.Κι όλα ωραια !Γενναία κι ωραία!Τα γράμματα χορεύουν μέσα μου, σχεδόν ανακτώ μιαν ελπίδα. Θέλω να πάρω χρώματα και να γράψω κι εγώ, να βάψω κι εγώ μήπως και φύγει αυτό το μαύρο. Η ανθρώπινη φύση ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο.
Φτάνω στην προβα. Σημερα θα βάλω την επιθυμία μου για χρώμα μέσα στο κείμενο. Κι ας μη το καταλάβει κανείς. Για την ψυχή μου. Το πένθος και την ελπίδα της. "Ο Ξένος", το ταξίδι που μας χάρισε , οι διαδρομές μέχρι την πρόβα, τα μονοπάτια ανάμεσα στις λέξεις του, η σχέση μεταξύ μας ,η επιθυμία μας να μπούμε κάθε φορά και βαθύτερα, ο "καθρέφτης" στον οποίο μας αναγκάζει να κοιταχτούμε, τα βουλγαρικά της Όλγας, η μετανάστρια που εκπορνεύεται ,ένας άνθρωπος ή μια χώρα που πέφτει θύμα, το παράπονο πίσω απ' τα λόγια των ηρώων μας είναι ο δικός μας τρόπος να αντισταθούμε. Γιατί ο Ξένος δεν είναι μόνο αυτός που έρχεται από αλλού. Ξένος είναι κι αυτός που νιώθει σαν από αλλού μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Κι αυτοί οι "ξένοι" γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι! Κι αυτό το τρέμω.
"Πάσα ξένη πατρίς -πάσα πατρίδα ξένη" !
Αυτό θα έγραφα στον τοίχο.
* «Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα των Γιάννη Τσίρου και Λένας Κιτσοπούλου από 3 Οκτωβρίου στο θέατρο Θησείον.
