Τον παρακολουθώ μήνες
τώρα να βασανίζεται με το νέο του στοίχημα. Από την άνοιξη, που μου έφερε να διαβάσω τον Φον Δημητράκη του Δ. Ψαθά, για να του πω τη γνώμη μου, (και μόνο που δεν χοροπήδησα από τη χαρά μου για τη σοφή επιλογή στη συγκεκριμένη συγκυρία), μέχρι πριν λίγες μέρες που έκανε μια σπουδαία πρεμιέρα, πρέπει να οι σφυγμοί του να μην έπεσαν ποτέ, κάτω από 150!!!. Ασύλληπτο το πάθος του για τη δουλειά, το δόσιμο, το πείσμα ν αποδοθεί τέλεια ο μαχητικός και γοητευτικός λόγος του Ψαθά, η ενέργεια και η απόχρωση στις πρόβες και τώρα στη σκηνή, για κάτι ουσιαστικό, σημερινό, καίριο και καυστικό. Τον παρακολουθώ μήνες τώρα, να βασανίζεται ψάχνοντας δρόμους, τρόπους, ενθουσιασμένος αλλά και ανασφαλής, ευάλωτος, απίστευτα μελετηρός,πάνω από την τελευταία λεπτομέρεια, επίμονος, απαιτητικός, μόνιμα κυνηγημένος από τον ανικανοποίητο εαυτό του. Από τους ''Ενωμένους Καλλιτέχνες'' του Αιμίλιου Βεάκη το 1946, μέχρι τον εξαιρετικό θίασο του Πέτρου Φιλιππίδη, σήμερα, ο ''καρεκλοκένταυρος ήρωας που παρόμοιός του δεν υπάρχει στο παγκόσμιο ρεπερτόριο'' ήταν και πάλι πολύ τυχερός! Σπαρταριστά κωμικός και απίστευτα τραγικός, ο υποκοριστικός ''Δημητράκης'', μέσω του υπερθετικού Φιλιππίδη, ''παρελαύνει'' στο καθημερινά, γεμάτο ''Μουσούρη'', ενάντια στον (τόσο οικείο στην εποχή μας) καθημερινό φασισμό,
