Κουβέντα δικού μας ανθρώπου, ο τίτλος. Του Δημ. Παπαχρήστου, που η φωνή του, στο "Είμαστε αδέλφια" από το σταθμό του Πολυτεχνείου, παραμένει ολοζώντανη μέσα μας.
Πιστεύοντας πως η μνήμη, είναι όπλο, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, στο μυθιστόρημά του, "Αγία Μνήμη", οι δυο νέοι ήρωές του, επιλέγουν να ζήσουν σ' ορεινό χωριό, εγκαταλελειμμένο, αφήνοντας πίσω την πόλη και τις αρρώστιες της. Πιστεύουν πως αυτό που αξίζει στον δρόμο, είναι η στροφή.
"Όταν πιστέψουμε την ουτοπία, θα γίνει πραγματικότητα", λένε και επιτίθενται με πολιτισμό, σε κατάθλιψη, κρίση, απογοήτευση. Σήμερα οι φοβισμένοι, ακινητοποιημένοι άνθρωποι, αυτής της άδικης και διεφθαρμένης κοινωνίας, δεν δημιουργούν τις προϋποθέσεις της απελευθέρωσής τους, επιτρέποντας στην εξουσία να εκμεταλλεύεται την κρίση, που είναι κυρίως πολιτιστική, ηθική και υπαρξιακή.
Τί είναι σήμερα η 17η Νοέμβρη για τον Δημήτρη; ''Το Πολυτεχνείο κυνηγάει όσους δεν το κουβαλάνε μέσα τους και με τον τρόπο τους το αρνήθηκαν, είναι όμως σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους, για να εκτιναχθούν στο μέλλον, συνεχίζοντας από κει που δεν φτάσαμε εμείς. Δεν είναι τυχαίο που στις διαδηλώσεις, φωνάζουν ξανά "ψωμί, παιδεία, ελευθερία, το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το '73".
