Ο Γκράμσι, το είχε πει καλά:"Το παλιό αργεί να φύγει. Το νέο αργεί να γεννηθεί. Ζούμε την εποχή των τεράτων".
Ξαναέψαξα τον παππού Ντοστογιέφσκι, που το1871, έγραφε για εκείνον τον παλιό κόσμο, τον βουτηγμένο στην ακολασία, την απάθεια και τη διαφθορά, τον κόσμο που έπρεπε οπωσδήποτε να καταστραφεί
Σ αυτόν τον ασυνήθιστο, ακραίο και αντιφατικό άνθρωπο, το σπάνιο κράμα ευαισθησίας και ιδιοφυίας, ο Καμί αναγνωρίζει τον σπουδαιότερο προφήτη του 20ού αιώνα. Κυρίως όταν εκδραματίζει την προθυμία των ανθρώπων να ανταλλάξουν την ελευθερία τους με την υλική ασφάλεια. (Κάτι που ο Καμί αντιλαμβανόταν ως μια προφητεία για τον σταλινισμό,)
Στο πιο αγαπημένο μου από τα μυθιστορήματά του, τους "Δαιμονισμένους", με αξεπέραστο τρόπο παρουσιάζει την επαναστατική συνωμοσία και κανένας «επαναστάτης» και διανοούμενος της εποχής, δεν ξεφεύγει από τον σαρκασμό και την οργισμένη πένα του. Γύρω από τη δαιμονική φιγούρα του Νικολάι Σταβρόγκιν, στροβιλίζεται ένα πλήθος ιδεολόγων, εγκληματιών, τρομοκρατών κι ''επαναστατών'', σ ένα συνταρακτικό έργο, που αγγίζει την τραγικότητα των αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Σε λίγες μερες, στο Σύγχρονο Θέατρο.
