Λέγεται πως, όταν η "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του Ντίκενς, διαβάστηκε στον ετοιμοθάνατο Λένιν, η γυναίκα του, είπε πως βρήκε την “μπουρζουαζίστικη συναισθηματικότητα” της, εντελώς ανυπόφορη.
Έτσι. Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς ήξερε πολυ καλά ότι το μυαλό του εκμεταλλευτή Εμπενίζερ Σκρουτζ, (όπου οι άνθρωποι υπάρχουν μόνο, για να του προσφέρουν χρήματα και τα Χριστούγεννα, προσθέτουν ένα ακόμα χρόνο, χωρίς να τον κάνουν πλουσιότερο), δεν θα γύριζε ανάποδα, επειδή θα του την έπεφταν κάποια φαντασματάκια, κανοντας του κατηχητικό. Τα "χοντρόπετσα καπιταλιστικά γουρούνια", δεν μετανιώνουν, έτσι ποιητικά και δεν μετατρέπονται σε ευεργέτες, με φόντο χριστουγεννιάτικες πουτίγκες..
Βέβαια, ο Ντίκενς, έγραψε τη νουβέλα του, σε εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση ο ίδιος, μέσα σ' ένα εφιαλτικό σκηνικό ενεχειροδανειστηρίων, μιας κοινωνικά άδικης και με πολλούς φτωχούς, βικτωριανής Αγγλίας, που βίωνε τον άκρατο καπιταλισμό της Βιομηχανικής Επανάστασης. Αυτό ονειρευόταν, αλλά παραήταν συναισθηματικός.
Αν το διάβαζε σήμερα ο κ. Στουρνάρας, δε θα δίσταζε να υπερασπισθεί τον Σκρουτζ, ως έναν υγιή επιχειρηματία του οποίου οι ιδέες και πρακτικές ωφελούν, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τους υπαλλήλους του και την κοινωνία εν γένει.
Έτσι είναι, Λένιν, το "Τοκογλύφοι όλων των χωρών ενωθείτε", αποδεικνύεται ρεαλιστικότερο της δικης σου θρυλικής προτροπής.
