"Καλή χρονιά" είπε χαμογελώντας ο άγνωστος μες στον ηλεκτρικό και μου έτεινε το χέρι. "Εβαλα τηλεόραση να δω ειδήσεις το πρωί" συνέχισε, σα νάχαμε αφήσει μια κουβεντούλα στη μέση," και πιάστηκε το χέρι μου να αλλάζω τα κανάλια. Όλο δυσάρεστες ειδήσεις, αδερφέ. Όλο τα ίδια κάλαντα μας λένε". "Μη μου κακοκαρδίζεσαι. Οπου νάναι, θα τους τα πούμε εμείς τα κάλαντα΄΄ απάντησα ασυναίσθητα. Κι ένοιωσα ξαφνικά πως ήμουν άνθρωποι χιλιάδες, όχι ένας. Πως αν ξεκίναγα να σιγοτραγουδάω θα ακουγόταν μια βουή από χιλιάδες στόματα. Βουή λυτρωτική, χαράς, όχι θυμού. Σα νάτανε η δύναμή μας τέτοια και τόση που οι αντίπαλοι θα ήτανε σα χνούδια που ο άνεμος τα παρασέρνει, τα στροβιλίζει, χάνονται και ξεχνιούνται. ‘’Ηλάλαξε πας ο λαός άμα αλαλαγμώ μεγάλω και ισχυρώ και έπεσεν άπαν το τείχος’’.
Οι σάλπιγγες της Ιεριχούς, το σύνθημα. Αυτή η αίσθηση του λαϊκού αλαλαγμού, μιας χαμογελαστής ανατροπής, με παραξένεψε και μένα. Μας έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σκεφτείς απ’ το δικό τους, που μας ζάλισαν. Λίγο οι ενοχές για όσα κάναμε και όσα παραλείψαμε, λίγο η αίσθηση πως είναι όλοι πουλημένοι, λίγο η μαλθακότητα τα τελευταία χρόνια και η λειψή μας κρίση, κατάφεραν να μας χειραγωγήσουν. Να μας τρομοκρατήσουν. Όμως το παρατράβηξαν και χάσανε τη μπάλα. Όχι, δε γίναμε σοφοί στα ξαφνικά ούτε αποχτήσαμε συναίσθηση της δύναμής μας. Όχι, δυστυχώς. Δεν είμαι τόσο αφελής να το πιστεύω. Κανείς δεν είναι. Και λαθεμένες εκτιμήσεις θα ξανακάνουμε πολλές. Όπως όλοι οι λαοί. Τότε, τι άλλαξε ; Το παρατράβηξαν. Αυτό είναι όλο.
Όταν ακούς να λένε πως η τρόικα ζήτησε προσχέδια του κρατικού προϋπολογισμού μέχρι και το 2017, ενώ έχουμε πιάσει πάτο, ενώ η ανεργία και η κατάθλιψη θερίζουν, ενώ η υγεία και η παιδεία ξεπουλιούνται σε ιδιώτες, ενώ η ανάπτυξη -παρά τα απάνθρωπα μέτρα και τις αλλεπάλληλες θυσίες των οικονομικά αδύναμων- προβλέπεται σχεδόν μηδενική για ακόμη μια χρονιά, καταλαβαίνεις πως οι κεφαλαιοκράτες είναι αποφασισμένοι να μας ξεπαστρέψουν. Τόσο απλά. Να διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας. Κανέναν δε βοηθάς υποδουλώνοντας και ταπεινώνοντάς τον. Όση ανάγκη και αν έχει. Σαν καταλάβει ο αδικημένος πως το παιχνίδι είναι χαμένο και τα χαρτιά σημαδεμένα θα τα κάνει όλα λίμπα. Εκτός κι αν το γυρίσει στην πλάκα. Παίζει κι αυτό. Όταν σου κάνουν μια άθλια φάρσα ή θυμώνεις ή γελάς. Και αισθάνομαι τον Έλληνα έτοιμο πια και για τα δυο. Απόδειξη πως άρχισε δειλά-δειλά να ξαναβρίσκει τον εαυτό του και το χαμόγελό του. Δε λέω πως θα ξανακάνει ακριβώς τα ίδια λάθη. Θα κάνει άλλα. Όπως όλοι οι λαοί.
Αυτό όμως το καθεστώς δήθεν σωφρονισμού δεν πάει άλλο. Μπουκώσαμε. Ένας ολόκληρος λαός στο αναμορφωτήριο επ’ αόριστον; Όχι δα! Ποιος έχρισε την τρόικα δεσμοφύλακα; Τα κόμματα της συγκυβέρνησης που μας διέφθειραν πολιτικά και μας οδήγησαν σ’ αυτό το χάλι; Στην υποτέλεια ; Στην εξάρτηση; Τα τσιράκια των οικονομικά ισχυρών; Τα στρατιωτάκια; Οι ανυπόληπτοι προσκυνημένοι; Γι αυτό σας λέω. Μπορεί και να μη χρειαστεί θυμός. Φτάνει ένα γέλιο τρανταχτό για το χουνέρι που ανεχτήκαμε. Θα δείτε πως θα βάλουν την ουρά στα σκέλια και θα αποκαλυφθεί αυτό που ήδη ξέρουμε. Πως είναι χνούδια που ο άνεμος τα παρασέρνει, τα στροβιλίζει, χάνονται και ξεχνιούνται. Πως εμείς είμαστε ο κυρίαρχος λαός. Να τα πούμε;
Υ.Γ. Δεν κάνουμε και μια προβίτσα για καλό και για κακό; Για να συντονιστούμε.
Φωτογραφία ακίτσου: Έφη Ξένου
