Δεν μπορεί, κάτι καλό θα γεννηθεί μέσα από αυτή τη συμφορά που βρήκε τη ΦΥΛΗ μας. Μπορεί να χτίσουμε άλλα όνειρα, πιο όμορφα από όσα γκρεμίστηκαν. Να ανακαλύψουμε την ευτυχία στον ήλιο και στο φεγγάρι. Την ηρεμία στον αέρα. Να βγούμε έξω και να περπατήσουμε ξανά στον πρώτο δρόμο, τον παλιό, με τα πλακόστρωτα και τα αρχαία στολίδια. Να θυμηθούμε ο ένας τα χέρια του άλλου και να βαδίσουμε ενάντια στον άνεμο και τη σκιά. Μπορεί να αντικρίσουμε πάλι εκείνες τις αρχαίες πορείες, τόσους ανθρώπους αγκαλιασμένους, μια θάλασσα από σώματα να χαράζει αργά μια πολύχρωμη γραμμή από τη μία άκρη του δρόμου μέχρι την άλλη, για να ενώσει το παρελθόν με το παρόν και να προφητέψει ένα καινούργιο μέλλον.
Όταν χάσεις όσα σε έμαθαν να πιστεύεις πως πρέπει να έχεις, θα βρεις ξανά αυτά που είναι δικά σου από την πρώτη στιγμή που ανασαίνεις. Την αγάπη. Την ελπίδα. Το όνειρο. Τον άνθρωπο. Θα θυμηθείς τον άνθρωπο δίπλα σου και δεν θα τον προσπεράσεις σαν ξένο. Θα ακουμπήσεις την σάρκα του σαν να ακουμπούσες τη δική σου. Θα μιλήσετε την ίδια γλώσσα. Θα μοιραστείς τον ίδιο ουρανό. Την ίδια μοίρα.
Δεν μπορεί , θα ξημερώσει μια καλύτερη Κυριακή για όλους.
