Ανήκω σ’ εκείνους που θεωρούν τον Μποστ ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο για το ελληνικό θέατρο, το οποίο πιστεύω ότι του χρωστάει πολλά που ακόμα δεν έχουν αξιολογηθεί όπως θα έπρεπε.
Και μόνο το γεγονός ότι το είδος του θεάτρου που κάνει ο Μποστ, αυτό το μοναδικό Μποστικό θέατρο, δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει εύκολα η επιστήμη της θεατρολογίας να τοποθετήσει σε κάποιο θεωρητικό φάκελο, είναι αρκετό για να επιβεβαιώσει αυτό που πιστεύω.
Η χαρά μου, όμως, μεγάλωσε όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να δουλέψω με έργο ενός ακόμα μέλους της οικογένειας Μποσταντζόγλου. Η ‘Φαύστα’ και ο ‘Ελέφας’ δεν είναι για τη Στοά δύο έργα που θα παιχτούν απλώς μέσα στην ίδια σεζόν. Είναι το πνευματικό προϊόν μιας οικογένειας που θεωρεί την Τέχνη του Θεάτρου ένα μέσον για να εκφράσει την Ελλάδα του σήμερα. Ο Μέντης και ο Κώστας είναι για τη Στοά δύο άνθρωποι που μας βοήθησαν να χτίσουμε το θέατρο στο οποίο πιστέψαμε.
