Ξεκινώ από την διαπίστωση ότι το Σύγχρονο Θέατρο στο Γκάζι είναι το πιο ατμοσφαιρικό θέατρο της Αθήνας. Νομίζω ότι αυτή η απολυτότητα δεν παίρνει αναθεωρήσεις. Ενημερώνω όλους τους ανθρώπους, τους αποφασισμένους να αφιερώσουν τις ώρες τους στην κανονική ζωή, ότι σ' αυτό το Θέατρο μπορούν να δουν μέσα σε έναν χειμώνα και μια άνοιξη που έρχεται ωραία, ενδιαφέροντα πράγματα. Να γνωρίσουν τον σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη, έναν εξαίρετο, πολύπλευρο άνθρωπο.
Δευτέρα, 13/1. Αγίας Απαστράπτουσας Επίσημης. Η Ευμολπιδών γέμισε νωρίς από κόσμο. Παρατηρώ τη μεγάλη, φωτισμένη αφίσα. Στο πεζοδρόμιο, πίσω από τη νερατζιά μια κουκουλωμένη, περαστική γυναίκα διαβάζει δυνατά και συλλαβιστά : "ΟΙ ΔΑΙ-ΜΟ-ΝΙ-ΣΜΕ-ΝΟΙ". "Ουστ, από δω! Κακό χρόνο να 'χετε" και φεύγει. Αν είχα χιλιάδες ώρες χρόνου ελεύθερου, θα ασκούσα μόνο την τέχνη της παρατήρησης. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την μουρλή που "μας πέρασε για αναθεματισμένους".
Το λέω στη Μ. Γελάμε! Η ώρα έχει περάσει πολύ. Η Ε. φωνάζει τους έξω να περάσουν μέσα "γιατί η παράσταση ξεκινάει σε λίγα λεπτά". 200 τσιγάρα σβήστηκαν ταυτόχρονα. Υπακοή, φουαγιέ, ταξιθεσία, πρόγραμμα, τελευταία εισιτήρια. Ούτε ένας γκρινιάρης, ούτε μία γκρινιάρα. Εξιδανικευμένη νύχτα.
Τελευταίος έλεγχος "πλατείας". "Ήταν όλοι τους θεατές μας". Ο Κώστας Καζάκος, ο Γιάννης Μπέζος, ο Κυρ, ο Κατσικονούρης, ο Δεντάκης, η Ναταλία Τσαλίκη, ο Χατζησάββας, η Σακελλαροπούλου, η Λένα Παπαληγούρα, η Ιστικοπουλου, ο Μετζικώφ, η Μαρία Κίτσου, η Ελένη Γκασούκα, οι κύριοι Κουτσούμπας και Μπογιόπουλος (και άλλοι 200 ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κι επιχειρηματίες, που θα δείτε στις φωτογραφίες γιατί δε μου φτάνει ο χώρος). Και άλλοι και άλλοι και άλλοι.
Η παράσταση έχει ξεκινήσει. Ξαναλέμε την αλήθεια, ότι οι «Δαιμονισμένοι» είναι ένα έργο, που, όπως τα περισσότερα έργα του Nτοστογιέφσκι, παρά τον όγκο τους, διαβάζονται μονορούφι και βλέπονται με ιδιαίτερη προσήλωση.
Στην σκηνή, οι ήρωες στην τσαρική Pωσία του τέλους του 19ου αιώνα. Εμείς οι 6, έξω στο φουαγιέ, μεταξύ ακαδημαϊσμών και καθημερινότητας. Παρεμβαίνει πού και πού ο Στ. Τσακίρης. Λύνονται και κάποιες απορίες μας, ιστορικής και πολιτικής σημασίας..
Ήταν ήδη 00:30, όταν η Ε. μας είπε "Τώρα, σε 5-6 λεπτά τελειώνει". Είχε μεσολαβήσει ένα διάλειμμα είκοσι περίπου λεπτών.
Και μετά το χειροκρότημα, αυτό το αναγκαίο βουητό και οι τόσο σκόπριες, αλλά τόσο επί της ουσίας πρώτες κουβέντες.
"Δεν υπάρχει πιο τέλειο πλάσμα από τον ηθοποιό. Γεμίζει αίμα σε κάθε παράσταση και την επόμενη μέρα σε άδειο σώμα επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία" ήθελα να πω στον Β.Κ, καθώς μιλούσαμε, αλλά φοβήθηκα πρώτον μη βρει τη "σοφία" μου κοινότοπη και δεύτερον μη μου πει το αποκαθηλωτικό "θα μεγαλώσεις και άλλο και θα αφήσεις στην άκρη την υπερβολή".
Η Ηλέκτρα Καζάκου, 11 χρονών, είδε έργο τριών ωρών χωρίς να νυστάξει. Ήταν η πιο μικρή θεατής των Δαιμονισμένων.
