΄΄Ωραίο πράμα τα κεφτεδάκια!΄΄ έλεγε ο πεινασμένος καλλιτέχνης που έφτιαξε το άγαλμα του στρατηγού στο΄΄Ενας ήρωας με παντούφλες, το θυμάστε; Τα καταβρόχθιζε δυο-δυο. Θύμα κι αυτός των επιτήδειων, που εκμεταλλεύτηκαν την προσφορά του στρατηγού στην πατρίδα για να τα κονομήσουν. Παλιά πληγή στον τόπο τα λαμόγια.
Δε θα μιλήσω όμως γι αυτό. Ούτε για τον ανεπανάληπτο και συγκινητικό Λογοθετίδη. Τα κεφτεδάκια είναι το θέμα.
Χτες βράδυ ήτανε για μένα μια βραδιά μοναδική, που την περίμενα καιρό. Πολύν καιρό. ΄΄Μια νύχτα μεγάλης πρεμιέρας΄΄όπως λέει και το πρόσωπο που υποδύομαι.
Ηρθε στην παράσταση από την Ισπανία ο Σιρέρα, ο πολυβραβευμένος συγγραφέας και φίλος πλέον να δει το έργο του να παίζεται. Του άρεσε πολύ και χάρηκε. Χαρήκαμε και μεις, αλλά ούτε γι αυτό δε θα μιλήσω. Τα κεφτεδάκια είναι το θέμα.
Ηταν εκεί… Και ποιος δεν ήταν! Ανθρωποι της Ισπανικής πρεσβείας, που ανέλαβε τα έξοδα της μετακίνησης και της φιλοξενίας του. Ανθρωποι του Ινστιτούτου Θερβάντες, όπου αύριο θα παρουσιαστεί, θεατρικό αναλόγιο, ένα άλλο έργο του, βραβευμένο κι αυτό.
Ηταν και άγνωστοι πολλοί. Ηταν και κάποιοι φίλοι μου εκλεκτοί και ιδιαίτεροι. Ανάμεσά τους και η υπέροχη κυρία Εφραίμογλου του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, που με τιμάει χρόνια με την εκτίμηση και τη συμπάθειά της κι αυτό με συγκινεί βαθύτατα. Και ο νεαρός μου φίλος, ο ταλαντούχος Δημοσθένης Παπαμάρκος, υποψήφιος για Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, που έβλεπε την παράσταση για δεύτερη φορά πριν φύγει πάλι για Οξφόρδη. Ηταν και η Αλέκα, παλιά φίλη αγαπημένη και συνάδελφος. Ηταν κι η Κατερίνα, ο πιο δικός μου άνθρωπος, έτσι για νάχω και γω κάποιον στο πλάι μου μια τέτοια μέρα.
Ηταν εκεί και η Τάντα. Ποια είναι η Τάντα; Είναι η μάνα της Βικτώριας, που είμαστε μαζί στο ίδιο γραφείο, στο υπουργείο, καιρό τώρα. Στοργική η Τάντα ως εκεί που δεν πάει και γνοιαστική για τα παιδιά της, που της το ανταποδίδουν γενναιόδωρα, τρεχάτη και ακούραστη, ετών ογδόντα ενός παρακαλώ.
΄΄Δεν με υιοθετείς και μένα που δεν έχω μανούλα;΄΄ την πείραξα μια μέρα στο τηλέφωνο. Δε μάσησε. ΄΄Αμέ!΄΄ απάντησε΄΄ Γιατί όχι; Τι θέλεις να σου φτιάξω;΄΄
΄΄Κεφτεδάκια μαμαδίστικα΄΄ απάντησα χωρίς να το καλοσκεφτώ. ΄΄Εχω να φάω είκοσι χρόνια.΄΄
Την άλλη μέρα κατέφθασε το πρώτο τάπερ. Ντράπηκα. Μια πλάκα είχα κάνει. Και χάρηκα. Της το επέστρεψα με φαγητό που είχα φτιάξει. Στον τόπο μου, όταν μας φιλεύουν, δε το γυρνάμε άδειο. Ηθελα κιόλας να της πω με τρόπο να μην το συνεχίσει. Ούτε που γνωριζόμαστε καλά-καλά.
Μου έστειλε μήνυμα να μην το ξανακάνω.
Εβρεχε χτες. Πονούσε και λιγάκι. Δε μάσησε. Μου είχε φτιάξει κεφτεδάκια και μου τάφερε. Να δει και την παράσταση, όπως μου είχε τάξει. Σπαθί η Τάντα.
Οι θεατρίνοι φεύγουνε συνήθως με λουλούδια από το θέατρο. Εγώ με κεφτεδάκια.
Ξύπνησα μπερδεμένος σήμερα. Σε μια χαρούμενη υπερένταση. Γι αυτό αποφάσισα να γράψω. Ο Διόνυσος ας με συγχωρήσει, αν θέλει, αλλά από όσα ευχάριστα συνέβησαν χτες βράδυ – κι ήταν πολλά – το πιο αγγιχτικό ήταν, μου φαίνεται, τα κεφτεδάκια. Σα να απορρόφησαν τη ματαιοδοξία, την ανασφάλεια, την όποια σύμβαση, την όποια προσδοκία. Σα να μαλάκωσαν την όποια επιφύλαξη, την όποια απόρριψη, την όποια ανταγωνιστική διάθεση.
Λίγα ψίχουλα αγάπης, τελικά.
΄΄Ωραίο πράμα τα κεφτεδάκια!΄΄
Υ.Γ. Τα υπόλοιπα θα σας τα πω άλλη φορά.
