΄΄Κράτα μου θέση΄΄ ψιθύρισε συνομωτικά και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Απομακρύνθηκε βιαστικά με κείνο το ιδιαίτερο βάδισμα που έκανε τις αρθρώσεις των ψηλόλιγνων ποδιών της να αποσυναρμολογούνται και να συναρμολογούνται ξανά σε κάθε βήμα.
Κοίταξα γύρω να βεβαιωθώ πως απευθύνθηκε σε μένα. Ανάσαινα ακόμα το άρωμά της. Ενοιωθα τον απόηχο των μαλλιών της πίσω απ΄το αυτί μου.
Εφόρμησα στον κινηματογράφο. Μόνο στην πρώτη σειρά υπήρχαν ακόμα κενές θέσεις. Τις κατέλαβα. ΄΄Κάθεται εδώ κανείς;΄΄ ρωτούσαν ακατάπαυστα δεκάδες διεκδικητές. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. ΄΄Ναι, ναι !΄΄ έσπευδα να απαντήσω μαχητικά εισπράττοντας ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια. Μόνο αγκαλιά που δεν είχα πάρει το άδειο κάθισμα. Ενοιωθα σαν νάμουνα σε μυστική αποστολή.
Τα φώτα έσβησαν. Αρχισε η προβολή. Καθόμουν σ΄ αναμμένα κάρβουνα. Περίμενα. Δεν άργησε. Τα μάτια της με αναζήτησαν μες το σκοτάδι. Ηρθε και γλίστρησε στη θέση της, βυθίστηκε, μού έπιασε το χέρι και το έσφιξε με οικειότητα, χαμογελώντας ικανοποιημένη. Υστερα στράφηκε προς την οθόνη απολαμβάνοντας τον εαυτό της.
Ηταν η πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια που παρακολουθούσε επί ελληνικού εδάφους και μαζί με το κοινό την ταινία που την καθιέρωσε διεθνώς. Και τόκανε κρυφά. Σα ζαβολιά. Χαιρόταν σα μικρό παιδί.
Στο μεταξύ είχε κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Είχε μεσολαβήσει μια σταδιοδρομία διεθνής και μια δικτατορία που της αφαίρεσε το ελληνικό διαβατήριο.
΄΄Κράτα μου θέση΄΄ . Ετσι ήρθαμε κοντά με τη Μελίνα. Χέρι με χέρι.
Μεταπολίτευση. Είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Ντασσέν για μια ειδική προβολή της στρατευμένης του ταινίας ΄΄Η δοκιμή΄΄ με θέμα τη χούντα, στα πλαίσια μιας εκδήλωσης φοιτητικού κινήματος. Εκεί πρωτοσυναντηθήκαμε.
Στο φεστιβάλ κινηματογράφου τής διοργάνωσαν τιμητικό αφιέρωμα. Θέλησε να μπει σε μια από τις προβολές απαρατήρητη. Οσο απαρατήρητη μπορούσε να περάσει η Μελίνα.
΄΄Κράτα μου θέση΄΄. Κράτησα.
Μετά την έβλεπα στα καμαρίνια, πού και πού, του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Ετοίμαζε τη ΄΄Μήδεια΄΄ σε σκηνοθεσία Βολανάκη. ΄΄Είμαι άσκημη΄΄ έλεγε κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη χωρίς να προσδοκά διάψευση. Δεν ήταν φυσικά αλήθεια έστω κι αν η συγκεκριμένη όψη της Μήδειας που είχε επιλεγεί δεν την κολάκευε όσο η ανασφάλειά της απαιτούσε. Η Μελίνα ήταν όμορφη για άλλους λόγους άλλωστε. Ιδιοσυγκρασίας και προσωπικότητας. Όχι εμφάνισης. Πράγματα γνωστά. Τι θα μπορούσα να προσθέσω ; Εχουν όλα ειπωθεί.
Τέλειωσα τη Σχολή και έφυγα για Παρίσι έχοντας πάρει και γω το βάπτισμα πυρός με τον Πενθέα στις ΄΄Βάκχες΄΄. Δεν την ξανάδα για καιρό.
Συναντηθήκαμε ξανά, τυχαία ετούτη τη φορά, πάλι σε μια σκοτεινή αίθουσα. Παρακολουθούσαμε μια επιθεώρηση που τη σατίριζε με ιδιαίτερη οξύτητα. Ενοιωθα το κορμί της δίπλα μου να δυσφορεί κι ας έκανε την ψύχραιμη. Την πείραζαν όσα της έσουρναν από σκηνής. Τα βλέμματα που ανταλλάσσαμε ήταν εύγλωττα και συνομωτικά. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Ηθελε να την αγαπάνε άνευ όρων, όπως όλοι οι χαϊδεμένοι της ζωής, ανασφαλείς στο βάθος, και η ανάμιξη με την πολιτική αυτό το αποκλείει εξ ορισμού.
Η τρίτη μας συνάντηση, πιο επίσημη, προγραμματίστηκε από τρίτους μα δεν έγινε ποτέ. Δική μου η ευθύνη ή μάλλον η επιλογή. Ο διευθυντής μου στον Πολιτιστικό Τομέα στις Βρυξέλλες ήταν φίλος προσωπικός και συνεργάτης της όταν εκείνη έγινε Υπουργός Πολιτισμού. Είχε ιδιαίτερη εκτίμηση κι αδυναμία και σε μένα. Και γω τον συμπαθούσα πολύ και τον σεβόμουν. Φαγώθηκε να γίνω σύμβουλός της στο Υπουργείο, ιδίως εκείνον τον καιρό που πάσης φύσεως σοφοί ετοίμαζαν το νομοσχέδιο για τον Κινηματογράφο που ήταν συμπτωματικά το αντικείμενό μου τόσο στο μεταπτυχιακό στο Ευρωπαϊκό δίκαιο όσο και στην πρακτική άσκησή μου στον πολιτιστικό τομέα στις Βρυξέλλες. ΄΄Αξιοποίησέ τον ! Τον χρειάζεσαι΄΄ έλεγε στη Μελίνα. Κι άλλα πολλά. Δεν πήγα στη συνάντηση. Φοβήθηκα μήπως δελεαστώ και αποπροσανατολιστώ. Ηθελα να ασχοληθώ μονάχα με το Θέατρο. Να αναμετρηθώ με τις δυνάμεις μου. Ως τότε η ζωή μου ήταν για χρόνια μοιρασμένη. Διάλεξα. Τράβηξα άλλο δρόμο.
Εφυγε τον Μάρτη του 1994, στα σαράντα της μάνας μου. Λαϊκό προσκύνημα, θυμάστε. Και στην κηδεία της μάνας μου το ίδιο, αναλογικά για τη μικρή μας πόλη. Ποτέ κανείς δεν είναι ανεξήγητα δημοφιλής. Πάντα υπάρχει λόγος που τον αγαπάνε.
Σειρά μας τώρα για του Παραδείσου τα μπουζούκια. Αγάπη πούγινες δίκοπο μαχαίρι και τα λοιπά. Όχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε πριν απ΄τη δύση του ήλιου.
Να με θυμάσαι και να μ΄αγαπάς. Αυτό κάνω.
Μελίνα, ΄΄κράτα μου θέση΄΄ !
Υ.Γ. Αφιερωμένο αυτονόητα στον σύντροφό της, τον Ζυλ Ντασσέν, σύμβολο συγκινητικής αφοσίωσης και πίστης. Κυνηγημένος ο ίδιος για τα φρονήματά του από την πατρίδα του την Αμερική, την εποχή του Μακκαρθισμού, των διώξεων και της αντικομμουνιστικής υστερίας, τής άνοιξε το δρόμο της πολιτικής ευθύνης και τής έδωσε προτεραιότητα σε όλα. Η τύχη τόφερε να φύγει πρώτη η Μελίνα αν και πολύ νεότερη. Εμεινε μόνος στα στερνά του υπηρετώντας τη χώρα της και τα όνειρά της. Ο σπάνιος αυτός δημιουργός και άνθρωπος έφυγε τον Μάρτη του 2008, δεκατέσσερα χρόνια μετά από κείνη.
