Ένα ταξίδι στο μπλέ, στο βαθύ μπλέ, το σκούρο!
Η μαγική ώρα, το μεταίχμιο, το πέρασμα από τις σκιές στο φως. Η φυγή στο όνειρο. Η φαντασίωση...
Στο "Blue Room" του Dave Hare είδα tην λαχτάρα να επιστρέψουμε σε εκείνη την πρωταρχική συγκίνηση, στη χαμένη μας αθωότητα. Είδα την επιτακτική ανάγκη για την κάθοδο στην κόλαση με την ελπίδα μιας ανάστασης , ανύψωσης, αναγέννησης μέσα από τον άλλο. Το δωμάτιο με τους καθρέφτες, να αντανακλούν ο ένας στον άλλο τα είδωλα τους, κι αυτά με τη σειρά τους να επιστρέφουν τα βλέμματα ξανά και ξανά. Τα σώματα να αποπλανούν, να εξαπατούν, να μεταμφιέζονται, να συναινούν, να ταπεινώνονται, να εξυψώνονται, να κρυβονται, να απελπίζονται, να μένουν μόνα.
Το "Blue room" είναι ο ρευστός χώρος της μνήμης , του υποσυνείδητου. Αλλάζει συνεχώς μορφές ,παίρνει το σχήμα των φαντασιώσεων μας. Και δεν υπάρχει πουθενά. Είναι ο τόπος της επθυμίας, αλλά και η αναίρεσή της.
Όποιος μπει μέσα, πρέπει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Κάθε πόρτα οδηγεί σε νέο δωμάτιο - απεικόνιση του ψυχικού τοπίου αυτών πού θα φιλοξενήσει, για όσο διαρκέσει η ένωση των σωμάτων. Τα πρόσωπα μένουν γυμνά στην κενότητα της ύπαρξης τους. Μόνη διέξοδος, η φρενήρης πορεία όλο και πιο βαθιά στο εσωτερικό του δωματίου. Η λύτρωση, δεν έρχεται ποτέ.
Στις 20/3 στο Σύγχρονο Θέατρο.
