"Τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζουν συνεχώς, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Η δουλειά του θεάτρου δεν είναι να παγιδεύει το κοινό σε μια μουχλιασμένη πολιτική ρητορική που σε δέκα μέρες θα έχει πεθάνει, αλλά να το απελευθερώνει απ΄αυτήν παρουσιάζοντας ανθρώπινα όντα που δεν είναι σκέτα σλόγκαν, που έχουν σάρκα και οστά. "
Κουβέντες του Ντέιβιντ Χέαρ που ξεχώρισα. Αφορμή για περισσότερες πληροφορίες γύρω από τον ίδιο και το θέατρο στάθηκε ο ερχομός του στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Μικρή Επίδαυρο τον Αύγουστο του 2013. Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Γερμανία μιλούν για την κρίση ως αποτέλεσμα χρόνιας, εγγενούς υπερκατανάλωσης και εκμετάλλευσης.
Ενδιαφέρουσα κίνηση. Κάνουμε χώρο να περάσει η σκέψη. Ανασαίνουμε.
Ο Ντέιβιντ Χέαρ γεννήθηκε το 1947 στο Σάσεξ της Αγγλίας. Φοίτησε στο Lancing College και στη συνέχεια στο Jesus College του Κέιμπριτζ, κοντά στον διάσημο μαρξιστή καθηγητή Ρέιμον Γουίλιαμς. Yπήρξε συνιδρυτής του Portable Theatre Company (1968), ενός πειραματικού περιοδεύοντος θεατρικού θιάσου, που έπαιξε ηγετικό ρόλο στο αντισυμβατικό θεατρικό ρεύμα της εποχής.
"Ενός πειραματικού, περιοδεύοντος θιάσου.." Και δεν ήταν ούτε 20 χρόνων. Από εκείνα τα παιδιά που καταλήγουν στο αντίθετο ρεύμα για να μπορέσουν να βαδίσουν όρθια. Ελκυστική, εφηβική σχεδόν έναρξη. Πάμε παρακάτω.
Υπήρξε, επίσης, συνιδρυτής του Joint Stock Theatre Group, μαζί με τους Ντέιβιντ Όκιν και Μαξ Στάφορντ-Κλαρκ (1975), και σκηνοθέτης της ομάδας από το 1975 έως το 1980. Το Joint Stock Theatre Group υπήρξε μία πρωτοποριακή θεατρική ομάδα, που στόχευσε στη συλλογική εργασία ηθοποιών και συγγραφέων και στην παραγωγή θεατρικών κειμένων μέσα από τη διαδικασία του εργαστηρίου. Η ομάδα αυτή χαρακτηριζόταν από τον κοινωνικό και πολιτικό της προβληματισμό και τολμηρό πειραματισμό, τόσο σε επίπεδο φόρμας όσο και σε επίπεδο θεματικής.
Τι ωραίο να θες και να μπορείς να συνδέεις τη σκέψη με την πράξη, ξανασκέφτομαι. Και να πάσχεις και από εκείνη την ισχύουσα δύναμη του "όλα είναι δυνατά". Αυτό δεν κολλάει με την ηλικία. Ή το χεις ή δεν το 'χεις. Το τσεκάρω καθημερινά.
Με ενδιαφέρει η θέση τέτοιων ανθρώπων απέναντι στον Έρωτα. Με τέτοια εξυπνάδα, τέτοια ακούραστη ορμή προς τη ζωή.
Tο "Blue Room" ας πούμε που είναι βασισμένο στο «Der Reigen» (γνωστό ως «Το ερωτικό γαϊτανάκι») του Άρθουρ Σνίτσλερ είναι μια τέτοια περίπτωση. Στο κείμενο αυτό ο Ντέβιντ Χέαρ δημιουργεί μία γοητευτική αλληγορία για την υπαρξιακή ερημιά, τον κόσμο των φαντασιώσεων και το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που ονειρευόμαστε, αυτό που θυμόμαστε και αυτό που πραγματικά ζούμε.
Στέκομαι σ' αυτό το χάσμα και για 5 δευτερόλεπτα τρομάζω. Nαι ο έρωτας, η πιο μασημένη καινοτομία. Υπάρχει και δίνει ρεύμα. Χάνεται και όλα μοιάζουν με τους κανόνες του γκρίζου και την αργοπορία ενός τεράστιου νεκροταφείου.
Ο Έρωτας εξαντλεί και εντείνει τη ζωή παράλληλα. Οποιαδήποτε δήθεν υπερκατανάλωσή του αφορά μόνο σε αναλήθειες. Ό,τι υπερκαταναλώνεται δεν διαθέτει άδυτο, σκοτεινές πλευρές και άμεση σύνδεση με το αρχέτυπο του ορισμού.
Αν τελικά αυτό που ονειρευόμαστε ανήκει στο μέλλον, αυτό που θυμόμαστε στο παρελθόν και αυτό που ζούμε στο παρόν που αποστρεφόμαστε τότε κάτι τρέχει. Κάτι τρέχει και είναι άσχημο.
Πώς γλιτώνει κανείς απ' αυτό το μαρτύριο; Έχω ξεκινήσει έρευνα και την απάντηση θα τη δώσω. Υπόσχομαι.
Τα πάντα πρέπει να εκπληρώνονται στο χρόνο της γης. Οτιδήποτε χάσκει στο κενό δε χωνεύεται με τίποτα. Πιο βασανιστικό εκκρεμές σκιάχτρο ο ανεκπλήρωτος, αχόρταγος, ανεξήγητος έρωτας. Στα όριά του στενεύει ο χρόνος. Ο φόβος του σύντομου δρόμου, ο φόβος του αδύνατου, ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό.
Το "Blue Room" είχε ανεβεί το 1998 στο Λονδίνο με πρωταγωνίστρια τη Νικόλ Κίντμαν σε σκηνοθεσία του Σαμ Μέντες. Η γυμνή εμφάνιση της πρωταγωνίστριας είχε προκαλέσει την κλασική φασαρία χωρίς να αφήνει ασυγκίνητους χιλιάδες θεατές.
Τον Μάρτιο του 2014, τώρα σε λίγες μέρες, θα ανέβει στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Χρίστου Λύγκα και με πρωταγωνιστές τον Νικόλα Αναστασόπουλο και την Στεφανία Κριεζή.
Μια πληροφορία για την κατακλείδα:
Ο Ντέιβιντ Χέαρ ζει στο Λονδίνο. Το 1998 χρίστηκε ιππότης για την προσφορά του στο θέατρο. Είναι Μέλος της Βασιλικής Λογοτεχνικής Εταιρείας. Το αρχείο του αποκτήθηκε το 1993 από το Harry Ransom Humanities Research Center του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν.
"Blue Room"
Από τις 20 Μαρτίου στο Σύγχρονο Θέατρο
(Πηγή πληροφοριών: ΘΟΚ)
