"Ο φασισμός δεν ξέρει να χορεύει, δεν έχει χρώματα και δεν τραγουδάει."
Στο "Εμπρός" φτύνουν τους φασίστες. Στο "Εμπρός" τα πάντα είναι ολοκάθαρα. Ο Θάνατος του φασισμού είναι θάνατος, η ελευθερία είναι ελευθερία και η ζωή είναι ζωή. Όχι περίπου, μόνο ακριβώς. Μεθοδεύεται ένας θάνατος που ισοδυναμεί με κατάληξη. Δεν είμαστε δειλοί σαν και αυτούς για να παίξουμε πόλεμο. Τα δικά μας χέρια δεν πετσοκόβουν αορτές και δεν στραγγαλίζουν λαιμούς. Το δικό μας κόκκινο είναι αυτό: Η επίσημανση της αληθινής ζωής από τους δύο που γίνονται τέσσερις μετά έξι, είκοσι, εκατό, χίλιοι, άπειροι. "Οι λέξεις, οι νότες, ο χορός και τα χρώματα είναι τα δικά μας όπλα. Ας τα ενώσουμε ενάντια στον φόβο και την απάθεια... Ας τα ενώσουμε στο όραμά μας ενάντια στη βαρβαρότητα". Είναι ό,τι πιο βέβαιο γίνεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Δεν μπορούμε να ζήσουμε παρέα πώς να το κάνουμε;
ΥΓ: Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο) που ονομάζονταν συγκεκριμένο αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας, που απεικόνιζε «ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ».
Ο παραπάνω ορισμός συνόδευε κάτι σημειώσεις μου για το μάθημα της έκθεσης. Το σχόλιο της 16χρονης Ιωάννας τον εκμηδένισε (τον ορισμό): Έχεις δει μούρη φασίστα; Πιο ντεκαυλέ πεθαίνεις.
Κράτησα όλες τις λέξεις. Δεν υπάρχουν άλλωστε συνώνυμες για μια τόσο μεγάλη αλήθεια.
Μπράβο Ιωάννα.
