Aν ποτέ συναντούσα τον Φεϊντώ, θάθελα να του γνωρίσω τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη. Έχουν κάποια κοινά οι δυο τους. Λοξή ματιά για όλα, παιδική τρυφερότητα , παιγχνιδιάρικο χιούμορ και συχνά σκανδαλώδεις προθέσεις. Παρατηρώντας μάλιστα, τον μάστορα της γαλλικής φάρσας και τον Χρήστο, βλέπω ότι μοιάζουν κιόλας, έχουν βλέμμα ολόιδιο. (Τη γνωστή, δε κουβέντα του πρώτου :"Δεν υπάρχουν ανθρωποφάγοι σ’ αυτήν τη χώρα, από τότε που φάγαμε τον τελευταίο", θα μπορουσε σίγουρα, να την έχει πει ο δεύτερος. )
Τον θαύμασα στην "ανελέητη και σπαραξικάρδια φάρσα για την τρυφηλή ζωή των αστών της μπελ επόκ" όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος, τους "Ψύλλους στ αυτιά" και νομίζω πως ο πρόδρομος των αδελφών Μαρξ, θα ενθουσιαζόταν με τον Χρήστο, έτσι όπως μεγαλουργούσε, σε 2 ρόλους, με θεία τρέλλα και με στόφα παλιού κωμικού, στη σκηνή του "Αλίκη", σκηνοθετημένος αριστοτεχνικά από τον Κακλέα. Οι φλογερές Β. Σταυροπούλου, Μ. Αδαμάκη και Σ. Μουτίδου, φλερτάροντας απροκάλυπτα τον μετρ, μου υπενθύμισαν ένα παλιό γυναικείο παράπονο, (διατυπωμένο όμως, από τον ίδιον) : "Τι κρίμα που δεν μπορείς να έχεις εραστή, χωρίς να απατήσεις τον άντρα σου".Έφυγα, βαθειά υποχρεωμένη στον Χ.Χ. Μου είχε απορρυθμίσει κωμικά, όλες μου τις χαζές τακτοποιήσεις εκείνης της μέρας. Ουφ.
YΓ. Το κείμενο γράφτηκε πολύ πριν την έκρηξη δίπλα στο ΑΛΙΚΗ. Κρίμα, σήμερα θα ήταν η τελευταία σας ευκαιρία να δείτε το ρεσιτάλ όλων, εκεί
